.\" Copyright (c) 1996-2004 Andries Brouwer
.\" Copyright (C) 2006-2012 Karel Zak <kzak@redhat.com>
.\"
.\" This page is somewhat derived from a page that was
.\" (c) 1980, 1989, 1991 The Regents of the University of California
.\" and had been heavily modified by Rik Faith and myself.
.\" (Probably no BSD text remains.)
.\" Fragments of text were written by Werner Almesberger, Remy Card,
.\" Stephen Tweedie and Eric Youngdale.
.\"
.\" This is free documentation; you can redistribute it and/or
.\" modify it under the terms of the GNU General Public License as
.\" published by the Free Software Foundation; either version 2 of
.\" the License, or (at your option) any later version.
.\"
.\" The GNU General Public License's references to "object code"
.\" and "executables" are to be interpreted as the output of any
.\" document formatting or typesetting system, including
.\" intermediate and printed output.
.\"
.\" This manual is distributed in the hope that it will be useful,
.\" but WITHOUT ANY WARRANTY; without even the implied warranty of
.\" MERCHANTABILITY or FITNESS FOR A PARTICULAR PURPOSE.  See the
.\" GNU General Public License for more details.
.\"
.\" You should have received a copy of the GNU General Public License along
.\" with this program; if not, write to the Free Software Foundation, Inc.,
.\" 51 Franklin Street, Fifth Floor, Boston, MA 02110-1301 USA.
.\"
.\"*******************************************************************
.\"
.\" This file was generated with po4a. Translate the source file.
.\"
.\"*******************************************************************
.\" This file is distributed under the same license as original manpage
.\" Copyright of the original manpage:
.\" Copyright © 1996-2004 Andries Brouwer (GPL-2+)
.\" Copyright © of Polish translation:
.\" Przemek Borys (PTM) <pborys@dione.ids.pl>, 1999.
.\" Robert Luberda (PTM) <robert@debian.org>, 2002, 2017.
.\" Andrzej M. Krzysztofowicz (PTM) <ankry@green.mf.pg.gda.pl>, 2003.
.\" Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>, 2012, 2016.
.TH MOUNT 8 "sierpień 2015 " util\-linux "Administracja systemem"
.SH NAZWA
mount \- montuje system plików
.SH SKŁADNIA
\fBmount\fP [\fB\-l\fP|\fB\-h\fP|\fB\-V\fP]
.LP
\fBmount \-a\fP [\fB\-fFnrsvw\fP] [\fB\-t\fP \fItyp\-systemu\fP] [\fB\-O\fP \fIlista\-opcji\fP]
.LP
\fBmount\fP [\fB\-fnrsvw\fP] [\fB\-o\fP \fIopcje\fP] \fIurządzenie\fP|\fIkatalog\fP
.LP
\fBmount\fP [\fB\-fnrsvw\fP] [\fB\-t\fP \fItyp\-systemu\fP] [\fB\-o\fP \fIopcje\fP] \fIurządzenie
katalog\fP
.SH OPIS
Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim
drzewie, hierarchii plików, zakorzenionej w \fB/\fP. Pliki te mogą być położone
na wielu urządzeniach. Polecenie \fBmount\fP umożliwia przyłączenie systemu
plików znajdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa
plików. Odwrotnie, polecenie \fBumount\fP(8) powoduje odłączenie go.

Standardowa postać polecenia \fBmount\fP to:
.RS

.br
\fBmount \-t\fP\fI typ urządzenie katalog\fP
.br

.RE
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym
\fIurządzeniu\fP (które jest typu \fItyp\fP)  w zadanym \fIkatalogu\fP.  Poprzednia
zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz prawa katalogu \fIkatalog\fP stają
się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego systemu
plików. W tym czasie ścieżka \fIkatalog\fP odnosi się do korzenia systemu
plików na podanym \fIurządzeniu\fP.

Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:
.RS
.sp
\fBmount /katalog\fP
.sp
.RE
to \fBmount\fP szuka punktu montowania (i jeśli go nie znajdzie – urządzenia) w
pliku \fI/etc/fstab\fP. Można użyć opcji \fB\-\-target\fP lub \fB\-\-source\fP, aby
uniknąć niejednoznacznej interpretacji podanego argumentu np.:
.RS
.sp
\fBmount \-\-target /mountpoint\fP
.sp
.RE

.SS "Wypisywanie montowań"
Tryby wypisywania są utrzymywane tylko dla wstecznej kompatybilności.

Aby uzyskać spójniejsze i dające się konfigurować wyjście, proszę korzystać
z \fBfindmnt\fP(8), \fBw szczególności w swoich skryptach\fP. Proszę zauważyć, że
znaki kontrolne w nazwach punktów montowania są zastępowane znakiem "?".

Poniższe polecenie wypisze wszystkie zamontowane systemy plików (typu
\fItyp\fP):
.RS
.sp
\fBmount \fP[\fB\-l\fP] [\fB\-t \fP\fItyp\/\fP]
.sp
.RE
Opcja \fB\-l\fP ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.

.SS "Wskazywanie urządzenia"
Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego
urządzenia blokowego), jak np.  \fI/dev/sda1\fP, lecz istnieją inne
możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS, \fIurządzenie\fP może
wyglądać tak: \fIknuth.cwi.nl:/katalog\fP.  Specjalne urządzenie blokowe można
wskazać również podając jego etykietę lub UUID (zob. opcje \fB\-L\fP i \fB\-U\fP
poniżej) albo etykietę lub UUID partycji (identyfikatory partycji są
obsługiwane np. przy tabeli partycji typu GUID Partition Table – GPT).

Proszę nie zapomnieć o tym, że nie ma gwarancji, że etykiety i UUID\-y są
faktycznie unikalne, szczególnie jeśli kopiuje się, współdzieli lub przenosi
urządzenie. Polecenie \fBlsblk \-o +UUID,PARTUUID\fP pozwoli na zweryfikowanie
unikalności UUID\-ów w bieżącym systemie.

Zalecaną metodą jest używanie znaczników (np. \fBLABEL=\fP\fIetykieta\fP zamiast
dowiązań symbolicznych \fB/dev/disk/by\-{label,uuid,partuuid,partlabel}\fP udev
w pliku /etc/fstab. Znaczniki są bardziej czytelne, solidne i
przenośne. Polecenie \fBmount\fP(8) używa wewnętrznie dowiązań symbolicznych
udev, tak więc ich używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi nad
znacznikami. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z
\fBlibblkid\fP(3).

Proszę zauważyć, że \fBmount\fP(8) używa UUID\-ów jako łańcuchów. UUID\-y z
wiersza poleceń lub \fBfstab\fP(5) nie są konwertowane do wewnętrznej
reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji łańcucha UUID powinny być
małymi literami.

System plików \fIproc\fP nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i
podczas jego montowania zamiast nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa
kluczowego, np.  \fIproc\fP (zwyczajowy wybór \fInone\fP jest mniej udany:
komunikat błędu `none busy' od \fBumount\fP może być mylący).

.SS "Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts"
Plik \fI/etc/fstab\fP (zobacz \fBfstab\fP(5)), może zawierać wiersze opisujące,
jakie urządzenia gdzie są zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich
opcji. Domyślne położenie pliku \fBfstab\fP(5) można przesłonić opcją wiersza
poleceń \fB\-\-fstab\fP \fIścieżka\fP (więcej szczegółów poniżej).
.LP
Polecenie
.RS
.sp
\fBmount \-a\fP [\fB\-t\fP \fItyp\fP] [\fB\-O\fP \fIlista\-opcji\fP]
.sp
.RE
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich
systemów plików (danego typu) wymienionych w \fIfstab\fP, poza tymi, których
wpisy zawierają słowo kluczowe \fBnoauto\fP.  Podanie opcji \fB\-F\fP spowoduje, że
\fBmount\fP się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy plików będą
montowane równocześnie.
.LP
Podczas montowania systemu plików wymienionego w \fIfstab\fP lub \fImtab\fP,
wystarczy podać w wierszu poleceń tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt
montowania.
.sp
Programy \fBmount\fP i \fBumount\fP tradycyjnie opiekowały się listą obecnie
zamontowanych systemów plików w pliku \fI/etc/mtab\fP. Ten prawdziwy plik mtab
jest wciąż obsługiwany, ale współcześnie lepiej uczynić go dowiązaniem
symbolicznym do \fI/proc/mounts\fP, ponieważ zwykły plik mtab funkcjonujący w
przestrzeni użytkownika nie działa pewnie z przestrzeniami nazw, kontenerami
i innymi zaawansowanymi funkcjami Linuksa.
.sp
Jeśli nie poda się argumentów do \fBmount\fP, wypisywana jest lista
zamontowanych systemów plików.
.sp
Aby przesłonić opcje montowania z \fI/etc/fstab\fP konieczne jest użycie opcji
\fB\-o\fP:
.RS
.sp
\fBmount\fP\fI urządzenie\fP|\fIkatalog \fP\fB\-o\fP\fI opcje\fP
.sp
.RE
po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z
\fI/etc/fstab\fP. Zwykłym zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli
występują sprzeczne.
.sp
Program \fBmount\fP nie odczytuje pliku \fI/etc/fstab\fP jeśli podano
\fIurządzenie\fP (lub LABEL, UUID, PARTUUID lub PARTLABEL) oraz \fIkatalog\fP. Na
przykład, aby zamontować urządzenie \fBfoo\fP w \fB/katalogu\fP:
.RS
.sp
\fBmount /dev/foo /katalog\fP
.sp
.RE

.SS "Montowanie przez zwykłych użytkowników"
Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak
jeśli \fIfstab\fP w danym wierszu zawiera opcję \fBuser\fP, to każdy może
zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.
.LP
Tak więc, jeśli mamy wiersz
.RS
.sp
\fB/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide\fP
.sp
.RE
to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na
włożonym CD\-ROM\-ie, posługując się poleceniem
.RS
.sp
\fBmount /dev/cdrom\fP
.RE
lub
.RS
\fBmount /cd\fP
.sp
.RE
Szczegóły opisuje \fBfstab\fP(5).  Tylko użytkownik, który zamontował system
plików może ponownie go odmontować.  Jeżeli zachodzi potrzeba, by
odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu \fIfstab\fP należy zamiast
\fBuser\fP wpisać \fBusers\fP.  Opcja \fBowner\fP przypomina opcję \fBuser\fP, poza tym,
że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku
specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku \fI/dev/fd\fP jeśli skrypt
zgłoszeniowy (login script) czyni danego użytkownika korzystającego z
konsoli właścicielem tego urządzenia. Opcja \fBgroup\fP jest podobna, z tym
ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.

.SS "Montowanie z podpięciem (bind)"
Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu
plików w innym miejscu. Służy do tego wywołanie:

.RS
.br
\fBmount \-\-bind\fP \fIstary\-katalog nowy\-katalog\fP
.RE

lub za pomocą tego wpisu fstab:

.RS
.br
\fB/\fP\fIstary\-katalog\fP \fB/\fP\fInowy\-katalog\fP \fBnone bind\fP
.RE

Po takim wywołaniu, ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach. Można
również zamontować ponownie pojedynczy plik (w pojedynczym pliku). Jest
także możliwe użycie montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze
zwykłego katalogu, na przykład:

.RS
.br
\fBmount \-\-bind foo foo\fP
.RE

Wywołanie montowania z podpięciem dołącza tylko (część) pojedynczego systemu
plików, bez możliwych montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia
plików, uwzględniając takie montowania jest dołączana w drugie miejsce za
pomocą:

.RS
.br
\fBmount \-\-rbind\fP \fIstary\-katalog nowy\-katalog\fP
.RE

Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików pozostaną takie same,
jak ten pierwotnego punktu montowania.

\fBmount\fP(8) od wersji 2.27 pozwala na zmianę opcji montowania przez
przekazanie ich razem z \fB\-\-bind\fP np.:

.RS
.br
\fBmount \-\-bind,ro foo foo\fP
.RE

Opcja ta nie jest obsługiwana przez jądro Linux, jest zaimplementowana w
przestrzeni użytkownika przez dodatkowe przemontowanie za pomocą wywołania
systemowego \fBmount\fP(2). To rozwiązanie nie jest nierozdzielne (atomowe).

Alternatywnym (klasycznym) sposobem utworzenia montowania z podpięciem,
tylko do odczytu, jest operacja przemontowania np.:

.RS
.br
\fBmount \-\-bind\fP \fIstary\-katalog nowy\-katalog\fP
.br
\fBmount \-o remount,ro,bind\fP \fIstary\-katalog nowy\-katalog\fP
.RE

Proszę zauważyć, że tego typu montowanie utworzy punkt montowania tylko do
odczytu (wpis VFS), ale oryginalny superblok systemu plików wciąż będzie
zapisywalny, tzn. \fIstary\-katalog\fP będzie zapisywalny, a \fInowy\-katalog\fP
tylko do odczytu.

Nie da się zmienić opcji montowania rekurencyjnie (np. dzięki \fB\-o
rbind,ro\fP).
.RE

.SS "Operacja przenoszenia"
Od wersji 2.5.1. Linuksa możliwe jest nierozdzielne (atomically)
przeniesienie \fBzamontowanego drzewa\fP w inne miejsce. Wywołaniem jest:

.RS
.br
\fBmount \-\-move\fP \fIstary\-katalog nowy\-katalog\fP
.RE

Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w
\fIstarym\-katalogu\fP, dostępnej w \fInowym\-katalogu\fP. Fizyczne położenie plików
nie zmienia się. Proszę zauważyć, że \fIstary\-katalog\fP musi być punktem
montowania.

Proszę zauważyć, że przeniesienie punktu montowania leżącego pod
współdzielonym punktem montowania jest nieprawidłowe i niewspierane. Proszę
użyć \fBfindmnt \-o TARGET,PROPAGATION\fP aby sprawdzić bieżące flagi
propagacji.

.SS "Współdzielone operacje na poddrzewach"
Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako
współdzielone (shared), prywatne\ (private), podrzędne (slave) i
niepodpinalne (unbindable). Montowania współdzielone udostępniają możliwość
tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i odmontowania
którejkolwiek z kopii dotyczy ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują
montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale nie działa to w
drugą stronę. Montowania prywatne nie posiadają powyższych
właściwości. Montowanie niepodpinalne jest montowaniem prywatnym, które nie
może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia (bind). Szczegółowe
wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji w
\fIDocumentation/filesystems/sharedsubtree.txt\fP w drzewie źródeł jądra.

Obsługiwane są następujące operacje:

.RS
.nf
\fBmount \-\-make\-shared \fP\fIpunkt\-montowania\fP
\fBmount \-\-make\-slave \fP\fIpunkt\-montowania\fP
\fBmount \-\-make\-private \fP\fIpunkt\-montowania\fP
\fBmount \-\-make\-unbindable \fP\fIpunkt\-montowania\fP
.fi
.RE

Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich
montowań pod danym punktem montowania.

.RS
.nf
\fBmount \-\-make\-rshared \fP\fIpunkt\-montowania\fP
\fBmount \-\-make\-rslave \fP\fIpunkt\-montowania\fP
\fBmount \-\-make\-rprivate \fP\fIpunkt\-montowania\fP
\fBmount \-\-make\-runbindable \fP\fIpunkt\-montowania\fP
.fi
.RE

\fBmount\fP(8)  \fBnie odczytuje\fP \fBfstab\fP(5)  gdy żądana jest operacja
\fB\-\-make\-\fP*. Wszystkie potrzebne informacje trzeba podać w wierszu
polecenia.

Proszę zauważyć, że jądro Linux nie pozwala na zmianę wielu flag propagacji
pojedynczym wywołaniem systemowych \fBmount\fP(2), flag tych nie można również
łączyć z innymi opcjami montowania.

Od util\-linux 2.23 polecenie \fBmount\fP pozwala na używanie wielu flag
propagacji jednocześnie oraz łączenie ich z innymi operacjami
montowania. Funkcja ta jest EKSPERYMENTALNA. Flagi propagacji korzystają z
dodatkowych wywołań systemowych \fBmount\fP(2), wykonywanych po pomyślnym
zakończeniu wcześniejszych poleceń montowania. Proszę zauważyć, że w tym
wypadku polecenie nie jest nierozdzielne (atomowe). Flagi propagacji można
podać w \fBfstab\fP(5) jako opcje montowania (\fBprivate\fP, \fBslave\fP, \fBshared\fP,
\fBunbindable\fP, \fBrprivate\fP, \fBrslave\fP, \fBrshared\fP, \fBrunbindable\fP).

Przykładowo:

.RS
.nf
\fBmount \-\-make\-private \-\-make\-unbindable /dev/sda1 /foo\fP
.fi
.RE

jest tym samym co:

.RS
.nf
\fBmount /dev/sda1 /foo\fP
\fBmount \-\-make\-private /foo\fP
\fBmount \-\-make\-unbindable /foo\fP
.fi
.RE

.SH "OPCJE WIERSZA POLECEŃ"
Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu \fBmount\fP jest ustalany przez
pobranie opcji dla danego systemu plików z \fIfstab\fP, a następnie
zastosowanie wszelkich opcji podanych argumentem \fB\-o\fP, a na koniec opcji
\fB\-r\fP lub \fB\-w\fP, o ile istnieją.

Polecenie \fBmount\fP nie przekazuje wszystkich opcji wiersza poleceń do
programów pomocniczych \fB/sbin/mount.\fP\fIprzyrostek\fP. Interfejs pomiędzy
\fBmount\fP i programami pomocniczymi opisano poniżej, w rozdziale \fBZEWNĘTRZNE
PROGRAMY POMOCNICZE\fP.
.sp
Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia \fBmount\fP to:
.TP 
\fB\-a\fP,\fB \-\-all\fP
Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów) ujęte w \fIfstab\fP (z
wyjątkiem pozycji, których wiersze zawierają słowo kluczowe
\fBnoauto\fP). Systemy plików są montowane zgodnie z ich kolejnością w
\fIfstab\fP.
.TP 
\fB\-B\fP,\fB \-\-bind\fP
Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest
dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej w rozdziale \fBMontowanie z podpięciem
(bind)\fP.
.TP 
\fB\-c\fP,\fB \-\-no\-canonicalize\fP
Nie normalizuje ścieżek. Polecenie montowania domyślnie normalizuje
wszystkie ścieżki (z wiersza poleceń lub fstab). Opcja może być użyta razem
z \fB\-f\fP do już znormalizowanych ścieżek absolutnych. Opcja jest przeznaczona
dla programów pomocniczych wywołujących \fBmount \-i\fP. Zdecydowanie nie zaleca
się korzystania z tej opcji przy normalnych operacjach montowania.
.sp
Proszę zauważyć, że \fBmount\fP(8) nie przekazuje tej operacji do programów
pomocniczych \fB/sbin/mount.\fP\fItyp\fP.
.TP 
\fB\-F\fP,\fB \-\-fork\fP
(Użyte w połączeniu z \fB\-a\fP.)  Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces
równoległy \fBmount\fP. Powoduje to równoległy przebieg montowania różnych
urządzeń lub różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość: także
przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że
montowania wykonywane są w niezdefiniowanej kolejności. Nie można zatem
zastosować tej opcji do równoczesnego montowania \fI/usr\fP i \fI/usr/spool\fP.
.IP "\fB\-f, \-\-fake\fP"
Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji
systemowej.  Jeśli nie jest to oczywiste: "udaje" to montowanie systemu
plików.  W połączeniu z flagą \fB\-v\fP przydaje się do ustalenia, co usiłuje
zrobić polecenie \fBmount\fP.  Może być też używana do dodawania wpisów dla
urządzeń, które zamontowano wcześniej z opcją \fB\-n\fP. Opcja \fB\-f\fP sprawdza
istnienie rekordu w /etc/mtab i zawodzi, jeśli rekord już istnieje (w
przypadku zwykłych, nieudawanych montowań, to sprawdzenie jest wykonywane
przez jądro).
.IP "\fB\-i, \-\-internal\-only\fP"
Nie wywołuje programu pomocniczego \fB/sbin/mount.\fP\fIsystem\-plików\fP, nawet
jeśli istnieje.
.TP 
\fB\-L\fP,\fB \-\-label \fP\fIetykieta\fP
Montuje partycję posiadającą podaną \fIetykietę\fP.
.TP 
\fB\-l\fP,\fB \-\-show\-labels\fP
Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount.  Żeby opcja ta mogła
działać, \fBmount\fP musi mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid
root). Można ustawić taką etykietę dla ext2, ext3 lub ext4 za pomocą
narzędzia \fBe2label\fP(8), zaś dla XFS \- stosując \fBxfs_admin\fP(8) lub dla
reiserfs używając \fBreiserfstune\fP(8).
.TP 
\fB\-M\fP,\fB \-\-move\fP
Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Patrz powyżej w podrozdziale \fBOperacja
przenoszenia\fP.
.TP 
\fB\-n\fP,\fB \-\-no\-mtab\fP
Montuje bez zapisywania w \fI/etc/mtab\fP.  Jest to niezbędne na przykład gdy
\fI/etc\fP znajduje się na systemie plików tylko do odczytu.
.TP 
\fB\-O\fP,\fB \-\-test\-opts \fP\fIopcje\fP
Ogranicza grupę systemów plików do której stosowana jest opcja
\fB\-a\fP. Podobnie jak \fB\-t\fP, z tym wyjątkiem, że \fB\-O\fP jest bezużyteczna bez
opcji \fB\-a\fP. Na przykład polecenie:
.RS
.RS
.sp
\fBmount \-a \-O no_netdev\fP
.sp
.RE
montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją
\fI_netdev\fP w polu opcji pliku \fI/etc/fstab\fP.

Różni się od \fB\-t\fP tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a
podanie \fBno\fP na początku jednej opcji, nie neguje pozostałych.

Opcje \fB\-t\fP i \fB\-O\fP łączą swe działanie; to jest polecenie
.RS
.sp
\fBmount \-a \-t ext2 \-O _netdev\fP
.sp
.RE
montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie
systemy które są albo typu ext2, albo mają podaną opcją _netdev.
.RE
.TP 
\fB\-o\fP,\fB \-\-options \fP\fIopcje\fP
Używa podanej opcji montowania. Argument \fIopcje\fP jest listą rozdzieloną
przecinkami. Na przykład:
.RS
.RS
.sp
\fBmount LABEL=mydisk \-o noatime,nodev,nosuid\fP
.sp
.RE

Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami \fBOPCJE
MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW\fP i \fBOPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE
DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW\fP.
.RE

.TP 
\fB\-R\fP,\fB \-\-rbind\fP
Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami
znajdującymi się poniżej, w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest
dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej w podrozdziale \fBMontowania z
podbięciem (bind)\fP.
.TP 
\fB\-r\fP,\fB \-\-read\-only\fP
Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest \fB\-o ro\fP.
.sp
Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania
jądra, system może wciąż zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4
będzie odświeżał swój dziennik, jeśli system plików jest zaśmiecony. Aby
zapobiec takiemu typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików
ext3 lub ext4 z opcją montowania \fBro,noload\fP lub ustawić urządzenie blokowe
w trybie tylko do odczytu, patrz polecenie \fBblockdev\fP(8).
.TP 
\fB\-s\fP
Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę
niepowodzeniem. Powoduje to ignorowanie opcji montowania, które nie są
obsługiwane przez dany system plików. Nie wszystkie systemy plików
rozpoznają tę opcję. Obecnie jest ona rozpoznawana jedynie przez program
pomocniczy \fBmount.nfs\fP.
.TP 
\fB\-\-source\fP\fI urządzenie\fP
Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on
zostać zinterpretowany jako cel (punkt montowania) lub źródło
(urządzenie). Ta opcja pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest źródłem
montowania.
.TP 
\fB\-\-target\fP\fI katalog\fP
Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on
zostać zinterpretowany jako cel (punkt montowania) lub źródło
(urządzenie). Ta opcja pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest celem
montowania.
.TP 
\fB\-T\fP,\fB \-\-fstab \fP\fIścieżka\fP
Określa alternatywny plik fstab. Jeśli \fIścieżka\fP jest katalogiem, to pliki
w katalogu są sortowane za pomocą \fBstrverscmp\fP(3); pliki zaczynające się od
"."\& lub nieposiadające rozszerzenia \&.fstab są ignorowane. Można podać tę
opcję więcej niż jeden raz. Jest ona właściwie przeznaczona dla skryptów
chroot i initramfs, gdy podawana jest dodatkowa konfiguracja poza
standardową konfiguracją systemu.
.sp
Proszę zauważyć, że \fBmount\fP(8) nie przekazuje opcji \fB\-\-fstab\fP programom
pomocniczym \fB/sbin/mount.\fP\fItyp\fP, co oznacza, że alternatywne pliki fstab
będą dla nich niewidoczne. Nie jest to problemem przy normalnych
montowaniach, ale montowania wykonywane przez użytkownika (nie roota) zawsze
wymagają fstab w celu weryfikacji jego uprawnień.
.TP 
\fB\-t\fP,\fB \-\-types\fP\fI typ_systemu_plików\fP
Argument opcji \fB\-t\fP określa typ systemu plików. To, jakie typy systemów
plików są obecnie obsługiwane, zależy od jądra. Pełną listę można uzyskać
sprawdzając pliki \fI/proc/filesystems\fP i \fI/lib/modules/$(uname
\-r)/kernel/fs\fP. Najpopularniejsze typy to: ext2, ext3, ext4, xfs, btrfs,
vfat, sysfs, proc, nfs i cifs.
.sp
Programy \fBmount\fP i \fBumount\fP obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są
definiowane przyrostkiem ".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest
używanie notacji podtypów zamiast dodawać jakieś przedrostki do źródła
montowania (np. "sshfs#example.com" jest przestarzałe).

Bez podania opcji \fB\-t\fP lub gdy podany jest typ \fBauto\fP, mount postara się
odgadnąć właściwy typ. Mount używa biblioteki blkid do tego celu; jeśli nie
zwróci to niczego, co wygląda znajomo, mount postara się odczytać plik
\fI/etc/filesystems\fP lub, jeśli on nie istnieje
\fI/proc/filesystems\fP. Wszystkie wypisane tam typy zostaną wypróbowane, z
wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. \fIdevpts\fP, \fIproc\fP i
\fInfs\fP). Jeśli \fI/etc/filesystems\fP kończy się wierszem z pojedynczą *, mount
odczyta później plik \fI/proc/filesystems\fP. Podczas tych prób, wszystkie typy
systemów plików będę montowane z opcją montowania \fBsilent\fP.
.sp
Typ \fBauto\fP może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek.
Utworzenie pliku \fI/etc/filesystems\fP przydaje się do zmiany kolejności
rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed msdos lub ext3 przez ext2) lub w
przypadku stosowania modułu autoloadera.
.sp
Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami
do opcji \fB\-t\fP jak również jako wpis \fI/etc/fstab\fP. Lista typów systemów
plików do opcji \fB\-t\fP może być poprzedzona słowem \fBno\fP aby określić systemy
plików, na których żadna akcja nie powinna być wykonywana. Przedrostek \fBno\fP
nie działa przy wpisach w \fI/etc/fstab\fP.
.sp
Przedrostek \fBno\fP może być przydatny przy opcji \fB\-a\fP. Na przykład polecenie
.RS
.RS
.sp
\fBmount \-a \-t nomsdos,smbfs\fP
.sp
.RE
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu \fImsdos\fP lub
\fIsmbfs\fP.
.sp
Dla większości typów, jedyne, co robi program \fBmount\fP, to po prostu
wywołuje funkcję systemową \fImount\fP(2), i nie jest tu wymagana żadna
szczegółowa wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla kilku typów (jak
np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs) konieczny jest niezaplanowany
kod. Systemy plików nfs, nfs4, cifs, smbfs i ncpfs mają osobny program
montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie wszystkich typów, \fBmount\fP
wywołany z typem \fItyp\fP uruchamia program \fB/sbin/mount.\fP\fItyp\fP (jeśli
takowy istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu \fBsmbmount\fP mają różne
konwencje wywołań, być może \fB/sbin/mount.smb\fP będzie musiał być skryptem
powłoki, który dobierze właściwe wywołanie.
.RE
.TP 
\fB\-U\fP,\fB \-\-uuid \fP\fIuuid\fP
Montuje partycję posiadającą podany \fIuuid\fP.
.TP 
\fB\-v\fP,\fB \-\-verbose\fP
Tryb szczegółowy.
.TP 
\fB\-w\fP,\fB \-\-rw\fP,\fB \-\-read\-write\fP
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie.
Synonimem jest \fB\-o rw\fP.
.TP 
\fB\-V\fP,\fB \-\-version\fP
Wypisuje informację o wersji programu i wychodzi.
.TP 
\fB\-h\fP,\fB \-\-help\fP
Wyświetla pomoc i wychodzi.

.SH "OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW"
Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku
\fI/etc/fstab\fP.

Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro
systemu. Aby sprawdzić bieżące ustawienia, proszę sprawdzić opcje w
/proc/mounts. Proszę zauważyć, że istnieją również domyślne opcje montowania
charakterystyczne dla poszczególnych systemów plików (zob. np. wynik
\fBtune2fs \-l\fP dla systemów plików extN).

Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy
z systemów plików faktycznie je honoruje, np. opcja \fBsync\fP obecnie wpływa
tylko na ext2, ext3, fat, vfat i ufs):

.TP 
\fBasync\fP
Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być
wykonywane asynchronicznie (patrz również opcja \fBsync\fP).
.TP 
\fBatime\fP
Nie używa funkcji \fBnoatime\fP, w związku z czym czas dostępu i\-węzła jest
kontrolowany przez wartość domyślną jądra. Patrz również opis opcji
montowania \fBrelatime\fP i \fBstrictatime\fP.
.TP 
\fBnoatime\fP
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i\-węźle położonym na tym systemie
plików (np. w celu uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co
przyspiesza działanie serwerów grup dyskusyjnych). Działa to dla wszystkich
typów i\-węzłów (również katalogów), co implikuje \fB\%nodiratime\fP.
.TP 
\fBauto\fP
System plików może być montowany opcją \fB\-a\fP.
.TP 
\fBnoauto\fP
Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja \fB\-a\fP nie
spowoduje jego zamontowania).
.TP 
.na
\fBcontext=\fP\fIkontekst\fP, \fBfscontext=\fP\fIkontekst\fP, \fBdefcontext=\fP\fIkontekst\fP
i \fB\%rootcontext=\fP\fIkontekst\fP
.ad
Opcja \fBcontext=\fP jest przydatna podczas montowania systemów plików, które
nie obsługują atrybutów rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski twarde
sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie działają pod SELinuksem,
takie jak dyski sformatowane w ext3 ze stacji roboczej nie używającej
SELinuksa. Można również użyć opcji \fBcontext=\fP na systemach plików, którym
się nie ufa, takich jak dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z
systemami plików obsługującymi xattr na wcześniejszych wersjach jądra
2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane, można zawsze oszczędzić
czas nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu dyskowi jeden
kontekst bezpieczeństwa.

Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest
\fBcontext="system_u:object_r:removable_t"\fP.

Dwiema innymi opcjami są \fBfscontext\fP i \fBdefcontext=\fP, przy czym wykluczają
one opcję context. Oznacza to, że można użyć razem fscontext i defcontext,
ale żadnej nie można użyć z context.

Opcja \fBfscontext=\fP działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od
ich obsługi xattr. Opcja fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików
na określony kontekst bezpieczeństwa. Etykieta systemu plików jest
oddzielona od poszczególnych etykiet plików. Reprezentuje cały system plików
w celu określonego typu sprawdzeń uprawnień, takich jak podczas montowania
lub tworzenia pliku. Poszczególne etykiety pliku są wciąż pobierane z xattrs
z samych plików. Opcja context w rzeczywistości ustawia zsumowany kontekst
udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej etykiety poszczególnych
plików.

Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy
użyciu opcji \fBdefcontext=\fP. Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady
(politykę) do plików bez etykiety i wymaga systemu plików obsługującego
etykietowanie xattr.

Opcja \fBrootcontext=\fP pozwala na jawne podanie etykiety głównego i\-węzła
systemu plików przez tym, zanim ten system plików lub i\-węzeł stanie się
widoczny dla przestrzeni użytkownika. Może być to przydatne przy
wykorzystaniu bezdyskowego Linuksa.

Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają
opcję context, \fBnawet\fP gdy nie różni się ona od bieżącego kontekstu.

\fBUwaga: wartość \fP\fIcontext\fP\fB może zawierać przecinki\fP, ale musi być
wówczas odpowiednio cytowana, ponieważ w przeciwnym wypadku \fBmount\fP(8)
zinterpretuje przecinki jako separatory pomiędzy punktami montowań. Proszę
nie zapomnieć, że powłoka usunie cytowanie, dlatego \fBkonieczne jest
podwójne cytowanie\fP np.:
.RS
.RS
.sp
.nf
\fBmount \-t tmpfs none /mnt \-o \e\fP
\fB\ \ 'context="system_u:object_r:tmp_t:s0:c127,c456",noexec'\fP
.fi
.sp
.RE
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z \fBselinux\fP(8).
.RE

.TP 
\fBdefaults\fP
Używa opcji domyślnych: \fBrw\fP, \fBsuid\fP, \fBdev\fP, \fBexec\fP, \fBauto\fP, \fBnouser\fP
i \fBasync\fP.

Proszę zauważyć, że rzeczywisty zestaw domyślnych opcji montowania zależy od
jądra i typu systemu plików. Więcej szczegółów na początku tego rozdziału.
.TP 
\fBdev\fP
Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie
plików.
.TP 
\fBnodev\fP
Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie
plików.
.TP 
\fBdiratime\fP
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i\-węźle w danym systemie
plików. Tak jest domyślnie. (Ta opcja jest ignorowana, gdy ustawiono
\fBnoatime\fP).
.TP 
\fBnodiratime\fP
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i\-węźle w danym systemie plików
(ta opcja jest dorozumiana, gdy ustawiono \fBnoatime\fP).
.TP 
\fBdirsync\fP
Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana
synchronicznie. Dotyka to następujących wywołań systemowych: creat, link,
unlink, symlink, mkdir, rmdir, mknod i rename.
.TP 
\fBexec\fP
Zezwala na uruchamianie plików binarnych.
.TP 
\fBnoexec\fP
Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym
systemie plików (do niedawna było możliwe obejście tego ograniczenia przy
użyciu polecenia w stylu /lib/ld*.so /mnt/binary, jednak ta sztuczka nie
działa od Linuksa 2.4.25/2.6.0).
.TP 
\fBgroup\fP
Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika,
jeśli jedna z grup tego użytkownika pasuje do grup urządzenia. Opcja ta
implikuje opcje \fBnosuid\fP, i \fBnodev\fP (chyba że są przesłaniane przez
następne opcje, jak w linii \fBgroup,dev,suid\fP).
.TP 
\fBiversion\fP
Przy każdej modyfikacji i\-węzła zwiększane jest pole i_version.
.TP 
\fBnoiversion\fP
Nie zwiększa pola i\-węzła i_version.
.TP 
\fBmand\fP
Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz \fBfcntl\fP(2).
.TP 
\fBnomand\fP
Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.
.TP 
\fB_netdev\fP
System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego
(używane aby zapobiec montowania przez system takich systemów plików, dopóki
sieć nie zostanie włączona w systemie).
.TP 
\fBnofail\fP
Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.
.TP 
\fBrelatime\fP
Aktualizuje czas dostępu i\-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub
zmiany. Czas dostępu jest aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas
dostępu był wcześniejszy od bieżącego czasu modyfikacji lub zmiany (podobne
do \fB\%noatime\fP, ale nie psuje aplikacji \fBmutt\fP i innych, które potrzebują
informacji o tym, czy plik zostać przeczytany od czasu jego ostatniej
modyfikacji).

Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego
przez tę opcję (chyba że podano \fBnoatime\fP), a opcja \fBstrictatime\fP jest
wymagana, aby uzyskać tradycyjny sposób działania. Dodatkowo, od tej wersji
Linuksa, czas ostatniego dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli
wynosi więcej niż 1 dzień.
.TP 
\fBnorelatime\fP
Nie używa funkcji \fBrelatime\fP. Patrz również opcja montowania
\fBstrictatime\fP.
.TP 
\fBstrictatime\fP
Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na
domyślne używanie \fBrelatime\fP lub \fBnoatime\fP, ale wciąż pozwala warstwie
użytkownika na przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć się więcej o
domyślnych, systemowych opcjach montowania należy zapoznać się z
/proc/mount.
.TP 
\fBnostrictatime\fP
Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu
i\-węzłów.
.TP 
\fBlazytime\fP
Aktualizuje czasy (atime, mtime, ctime) wyłącznie w wersji i\-węzła pliku
przechowywanej w pamięci.

Opcja ta zdecydowanie ogranicza zapisy do tablicy i\-węzłów, jeśli czynione
są częste, losowe zapisy do wstępnie zaalokowanych plików.

Znaczniki czasu przechowywane na dysku są aktualizowane tylko wtedy, gdy:
.sp
.RS
\- i\-węzeł musi być zaktualizowany w związku ze zmianą niezwiązaną ze
znacznikami czasu
.sp
\- aplikacja wykorzystuje \fBfsync\fP(2), \fBsyncfs\fP(2) lub \fBsync\fP(2)
.sp
\- przywrócony (po usunięciu) i\-węzeł jest wyrzucany z pamięci
.sp
\- minęło ponad 24 godziny od czasu zapisania i\-węzła na dysk.
.RE
.sp
.TP 
\fBnolazytime\fP
Nie używa funkcji lazytime.
.TP 
\fBsuid\fP
Umożliwia działanie bitom set\-user\-id i set\-group\-id.
.TP 
\fBnosuid\fP
Nie pozwala na działanie bitom set\-user\-id i set\-group\-id.
.TP 
\fBsilent\fP
Włącza flagę "cicho".
.TP 
\fBloud\fP
Wyłącza flagę "cicho".
.TP 
\fBowner\fP
Pozwala każdemu zwykłemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie
systemu plików, jeśli jest on właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje
opcje \fBnosuid\fP, i \fBnodev\fP (chyba że są przesłaniane przez następne opcje,
jak w linii \fBowner,dev,suid\fP).
.TP 
\fBremount\fP
Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do
zmiany flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach
tylko do odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu montowania.

Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki
polecenie mount działa z opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie \fBmount\fP
nie odczytuje fstab (lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli podano zarówno
\fIurządzenie\fP jak \fIkatalog\fP.
.sp
.in +4
\fBmount \-o remount,rw /dev/foo /katalog\fP
.in
.sp
Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a
arbitralne rzeczy z fstab (lub mtab) są ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=,
która jest tworzona i zarządzana wewnętrznie przez polecenie mount.
.sp
.in +4
\fBmount \-o remount,rw /katalog\fP
.in
.sp
Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab i łączy te opcje z opcjami podanymi w
wierszu poleceń (\fB\-o\fP). Jeśli we fstab nie będzie podanego punktu
montowania, to dopuszczalne jest przemontowanie z niezdefiniowanego źródła.
.TP 
\fBro\fP
Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.
.TP 
\fBrw\fP
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.
.TP 
\fBsync\fP
Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane
synchroniczne. W\ przypadku nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu
(np. niektórych napędów flash) \fB"sync\fP może spowodować skrócenie trwałości
nośnika.
.TP 
\fBuser\fP
Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego
użytkownika. Nazwa montującego użytkownika jest zapisywana do pliku mtab
(lub prywatnego pliku libmount w \fI/run/mount\fP w systemach bez zwykłego
mtab), więc może on ponownie odmontować system plików. Opcja ta implikuje
opcje \fBnoexec\fP, \fBnosuid\fP, i \fBnodev\fP (chyba że są przesłaniane przez
następne opcje, jak w linii \fBuser,exec,dev,suid\fP).
.TP 
\fBnouser\fP
Zabrania zwykłemu użytkownikowi montowania systemu plików. Tak jest
domyślnie, przy czym nie implikuje to żadnych innych opcji.
.TP 
\fBusers\fP
Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu
plików, nawet gdy zamontował go inny, zwykły użytkownik.  Opcja ta implikuje
opcje \fBnoexec\fP, \fBnosuid\fP, i \fBnodev\fP (chyba że są przesłaniane przez
następne opcje, jak w linii \fBuser,exec,dev,suid\fP).
.TP 
\fBx\-*\fP
Wszystkie opcje poprzedzone "x\-" są interpretowane jako komentarze lub opcje
aplikacji działających w przestrzeni użytkownika. Opcje te nie są
przechowywane w pliku mtab, ani przekazywane do programów pomocniczych
mount.\fItyp\fP, ani też do wywołania systemowego \fBmount\fP(2). Sugerowany
format to \fBx\-\fP\fInazwa\-aplikacji\fP.\fIopcja\fP (np.\& \fBx\-systemd.automount\fP).
.TP 
\fBx\-mount.mkdir\fP[\fB=\fP\fItryb\fP]
Pozwala na utworzenie docelowego katalogu (punktu montowania). Opcjonalny
argument \fItryb\fP określa tryb dostępu systemu plików dla \fBmkdir\fP(2) w
zapisie ósemkowym. Domyślnym trybem jest 0755. Funkcja ta jest obsługiwana
tylko dla roota.

.SH "OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW"
Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są
uporządkowane według systemu plików. Wszystkie występują po fladze \fB\-o\fP.
.sp
To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego
jądra. Więcej informacji można uzyskać w podkatalogu źródeł jądra
\fIDocumentation/filesystems\fP.

.SS "Opcje montowania do adfs"
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie:
uid=gid=0).
.TP 
\fBownmask=\fP\,\fIwartość\fP i \fBothmask=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i uprawnień
\&'innych' ADFS\ (domyślnie, odpowiednio: 0700 i 0077).  Zobacz także
\fI/usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt\fP.

.SS "Opcje montowania do affs"
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0),
lecz opcje \fBuid\fP lub \fBgid\fP bez podanej wartości pobierają uid i gid
bieżącego procesu).
.TP 
\fBsetuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBsetgid=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
.TP 
\fBmode=\fP\fIwartość\fP
Ustawia prawa wszystkich plików na \fIwartość\fP & 0777, nie zważając na
oryginalne prawa.  Dodaje prawa przeszukiwania dla katalogów, które mają
prawo odczytu.  Wartość jest podawana ósemkowo.
.TP 
\fBprotect\fP
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.
.TP 
\fBusemp\fP
Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż
do pierwszego sync lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
.TP 
\fBverbose\fP
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
.TP 
\fBprefix=\fP\fInapis\fP
Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.
.TP 
\fBvolume=\fP\fInapis\fP
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za
dowiązaniem symbolicznym.
.TP 
\fBreserved=\fP\fIwartość\fP
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.
.TP 
\fBroot=\fP\fIwartość\fP
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).
.TP 
\fBbs=\fP\fIwartość\fP
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.
.TP 
\fBgrpquota\fP|\fBnoquota\fP|\fBquota\fP|\fBusrquota\fP
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia limitów
dyskowych (quota) mogą reagować na takie łańcuchy w \fI/etc/fstab\fP).

.SS "Opcje montowania do btrfs"
Btrfs jest systemem plików do systemu Linux, korzystającym z kopiowania przy
zapisie, który ma posiadać zaawansowane funkcje, a jednocześnie kłaść nacisk
na tolerancję na błędy, naprawianie i łatwą administrację.
.TP 
\fBalloc_start=\fP\fIbajty\fP
Opcje debugowania wymuszające, aby wszystkie alokacje bloków zachodziły za
określonym miejscem na każdym urządzeniu blokowym. Wartość ta jest wyrażona
w bajtach, opcjonalnie z przyrostkiem K, M lub G (wielkość znaków jest bez
znaczenia). Domyślna wartość to 1MB.
.TP 
\fBautodefrag\fP
Wyłącza/włącza automatyczną defragmentację. Automatyczna defragmentacja
wykrywa małe, losowe zapisy do plików i kolejkuje je w sposób sprzyjający
defragmentacji. Działa najlepiej dla małych plików, nie sprawdza się zbyt
dobrze w zastosowaniach bazodanowych.
.TP 
\fBcheck_int\fP|\fBcheck_int_data\fP|\fBcheck_int_print_mask\fP=\fIwartość\fP
Te opcje debugowania kontrolują zachowanie modułu sprawdzania integralności
(wymagana jest opcja konfiguracji BTRFS_FS_CHECK_INTEGRITY)

\fBcheck_int\fP włącza moduł sprawdzania integralności, który testuje wszystkie
zapisy do bloków, aby zapewnić spójność dysku, przy znacznym obciążeniu
pamięci i procesora.

\fBcheck_int_data\fP obejmuje dane ekstentów przy sprawdzaniu integralności i
implikuje opcję check_int.

\fBcheck_int_print_mask\fP przyjmuje wartości mapy bitowej BTRFSIC_PRINT_MASK_*
tak jak zdefiniowano je w fs/btrfs/check\-integrity.c, aby kontrolować
zachowanie modułu sprawdzania integralności.

Więcej informacji na początku pliku \fIfs/btrfs/check\-integrity.c\fP.
.TP 
\fBcommit=\fP\fIsekundy\fP
Ustawia przerwę między okresowym zatwierdzeniem, domyślnie 30 sekund. Wyższe
wartości odraczają synchronizację danych z trwałym nośnikiem, co daje
oczywiste konsekwencje przy załamaniu systemu. Górny limit nie jest
określony, ale jeśli wartość wynosi ponad 300 sekund (5 minut) wypisywane
jest ostrzeżenie.
.TP 
\fBcompress\fP|\fBcompress=\fP\fItyp\fP|\fBcompress\-force\fP|\fBcompress\-force=\fP\fItyp\fP
Kontroluję kompresję danych plików w BTRFS. Jako \fItyp\fP można podać \fBzlib\fP,
\fBlzo\fP, lub \fBno\fP (brak kompresji, używane przy ponownym montowaniu). Jeśli
nie poda się typu, używany jest zlib. Po podaniu \fBcompress\-force\fP
kompresowane będą wszystkie pliki, także te kiepsko się kompresujące. Po
włączeniu kompresji wyłączane są opcje \fBnodatacow\fP i \fBnodatasum\fP.
.TP 
\fBdegraded\fP
Pozwala na kontynuowanie montowania przy brakujących
urządzeniach. Montowanie w trybie do zapisu i odczytu może nie powieść się
przy zbyt wielu brakujących urządzeniach, np jeśli zabraknie całego bloku
danych.
.TP 
\fBdevice=\fP\fIścieżka\-urządzenia\fP
Określa urządzenie podczas montowania, dzięki czemu można uniknąć ioctl na
urządzeniu kontrolnym. Jest to szczególnie przydatne przy próbie
zamontowania wielu urządzeń jako root. Można podać wiele razy dla wielu
urządzeń.
.TP 
\fBdiscard\fP
Wyłącza/włącza opcję montowania discard. Funkcja discard wysyła częste
polecenia do urządzenia blokowego aby odnowić przestrzeń zwolnioną przez
system plików. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD, LUN\-ów
korzystających z thin provisioning i obrazów maszyn wirtualnych, lecz może
mieć duży wpływ na wydajność (dostępne jest również polecenie \fBfstrim\fP do
zainicjowania wsadowych operacji trim z przestrzeni użytkownika).
.TP 
\fBenospc_debug\fP
Wyłącza/włącza opcję debugowania dającą więcej komunikatów w niektórych
sytuacjach ENOSPC.
.TP 
\fBfatal_errors=\fP\fIakcja\fP
Akcja która ma nastąpić przy błędzie krytycznym:
  "bug" \- BUG() przy błędzie krytycznym. Tak jest domyślnie.
  "panic" \- panic() przy błędzie krytycznym.
.TP 
\fBflushoncommit\fP
Opcja montowania \fBflushoncommit\fP wymusza zatwierdzenie wszystkich danych
zmienionych przez zapis we wcześniejszej transakcji jako część bieżącego
zatwierdzenia. W ten sposób zatwierdzony stan staje się w pełni spójnym
widokiem systemu plików z perspektywy aplikacji (tzn. obejmuje wszystkie
zakończone operacje systemu plików). Wcześniej działo się tak tylko przy
tworzeniu migawki.
.TP 
\fBinode_cache\fP
Włącza buforowanie wolnych numerów i\-węzłów. Domyślnie wyłączone z powodu
problemu przepełnienia, gdy wolna przestrzeń cyklicznych kodów nadmiarowych
(CRC) nie mieści się w pojedynczej stronie.
.TP 
\fBmax_inline=\fP\fIbajty\fP
Określa maksymalną wielkość przestrzeni (w bajtach), jaka może być wstawiona
w metadane liścia B\-drzewa. Wartość jest podawana w bajtach, opcjonalnie z
przyrostkami K, M lub G, przy czym wielkość znaków nie ma znaczenia. W
praktyce wartość ta jest ograniczona rozmiarem głównego sektora oraz
niedostępnością pewnych przestrzeni ze względu na nagłówki liścia. Przy
rozmiarze sektora 4k, maksymalne wstawiane dane to ~3900 bajtów.
.TP 
\fBmetadata_ratio=\fP\fIwartość\fP
Określa, że 1 część metadanych powinna być alokowana co każdą \fIwartość\fP
części danych. Domyślnie wyłączone.
.TP 
\fBnoacl\fP
Wyłącza/włącza obsługę list kontroli dostępu (Access Control Lists – ACL)
POSIX. Więcej informacji o ACL znajduje się w podręczniku \fBacl\fP(5).
.TP 
\fBnobarrier\fP
Włącza/wyłącza używanie barier zapisu na poziomie bloków. Bariery zapisu
zapewniają że określone wejście/wyjście pomija bufor dysku i jest zapisywane
na trwałym nośniku. Jeśli wyłączy się tę opcję na urządzeniu z ulotną (bez
zasilania bateryjnego) pamięcią podręczną z buforowaniem zapisu, opcja
\fBnobarrier\fP doprowadzi do uszkodzenia systemu plików przy załamaniu systemu
lub utracie zasilania.
.TP 
\fBnodatacow\fP
Włącza/wyłącza kopiowanie przy zapisie danych dla nowo tworzonych
plików. Opcja ta implikuje \fBnodatasum\fP i wyłącza kompresję.
.TP 
\fBnodatasum\fP
Włącza/wyłącza sumy kontrolne danych dla nowo tworzonych plików. Opcja ta
implikuje \fBdatacow\fP
.TP 
\fBnotreelog\fP
Włącza/wyłącza rejestrowanie drzew używane przy zapisach O_SYNC i fsync.
.TP 
\fBrecovery\fP
Włącza próbę automatycznego odzyskiwania jeśli w chwili montowania
znalezione zostanie nieprawidłowe główne drzewo. Obecnie powoduje to
skanowanie listy kilku poprzednich głównych drzew i próba użycia pierwszego
czytelnego drzewa.
.TP 
\fBrescan_uuid_tree\fP
Wymusza procedurę sprawdzania i odbudowania dla drzew UUID. Zwykle nie
powinno być to konieczne.
.TP 
\fBskip_balance\fP
Pomija automatyczne wznowienie przerwanej operacji balance po
montowaniu. Można wznowić poleceniem "btrfs balance resume".
.TP 
\fBnospace_cache\fP
Wyłącza ładowanie bufora wolnej przestrzeni, bez czyszczenia bufora.
.TP 
\fBclear_cache\fP
Wymusza czyszczenie i odbudowę bufora przestrzeni dysku jeśli coś pójdzie
nie tak.
.TP 
\fBssd\fP|\fBnossd\fP|\fBssd_spread\fP
Opcje kontrolują schematy alokacji ssd. Domyślnie BTRFS włączy lub wyłączy
heurystykę alokacji ssd w zależności czy używany jest dysk talerzowy, czy
nie. Opcje \fBssd\fP i \fBnossd\fP mogą przesłonić to automatyczne wykrywanie.

Opcja montowania \fBssd_spread\fP próbuje alokować duże części nieużywanej
przestrzeni i może spisywać się lepiej na tanich nośnikach ssd. Opcja
\fBssd_spread\fP implikuje \fBssd\fP, włączając również całą pozostałą heurystykę
ssd.
.TP 
\fBsubvol=\fP\fIścieżka\fP
Montuje podwolumin ze \fIścieżki\fP zamiast głównego podwoluminu. \fIŚcieżka\fP
jest relatywna w odniesieniu do podwoluminu głównego poziomu.
.TP 
\fBsubvolid=\fP\fIID\fP
Montuje podwolumin podany za pomocą numeru \fIID\fP zamiast głównego
podwoluminu. Pozwala to na montowanie podwoluminów które nie są w korzeniu
zamontowanego systemu plików. Można użyć "btrfs subvolume list" aby poznać
numery \fIID\fP.
.TP 
\fBsubvolrootid=\fP\fIid\-obiektu\fP\fB  \fP(przestarzałe)
Montuje podwolumin podany za pomocą numeru \fIid\-obiektu\fP zamiast głównego
podwoluminu. Pozwala to na montowanie podwoluminów które nie są w korzeniu
zamontowanego systemu plików. Można użyć "btrfs subvolume show" aby poznać
\fIid\-obiektu\fP podwoluminu.
.TP 
\fBthread_pool=\fP\fIliczba\fP
Liczba wątków roboczych do przydzielenia. Domyślnie jest to liczba
procesorów + 2, ale co najmniej 8.
.TP 
\fBuser_subvol_rm_allowed\fP
Pozwala na usuwanie podwoluminów przez użytkowników innych niż root. Używać
ostrożnie.

.SS "Opcje montowania do cifs"
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika \fBmount.cifs\fP(8) (pakiet
cifs\-utils musi być zainstalowany).

.SS "Opcje montowania do coherent"
Brak.

.SS "Opcje montowania do debugfs"
.\" or just /debug
.\" present since 2.6.11
System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w
\fI/sys/kernel/debug\fP. Z jądrem w wersji 3.4 debugfs ma następujące opcje:
.TP 
\fBuid=\fP\fIn\fP\fB, gid=\fP\fIn\fP
Ustawia właściciela i grupę wszystkich punktów montowania.
.TP 
\fBmode=\fP\fIwartość\fP
Ustawia tryb punktu montowania.

.SS "Opcje montowania do devpts"
devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w \fI/dev/pts\fP.  W
celu uzyskania pseudoterminala, proces otwiera \fI/dev/ptmx\fP.  Jest mu
wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal
jest dostępny jako \fI/dev/pts/\fP<numer>.
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości.
Jeśli nie podano żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego.
Na przykład, jeśli mamy grupę tty o GID=5, to \fBgid=5\fP spowoduje, że nowo
tworzone PTY będą należeć do grupy tty.
.TP 
\fBmode=\fP\fIwartość\fP
Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600.
Wartość \fBmode=620\fP i \fBgid=5\fP powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie
domyślnie "mesg y".
.TP 
\fBnewinstance\fP
Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty
zaalokowane w tej nowej kopii są niezależne od wskaźników utworzonych w
innych instancjach devpts.

Wszystkie montowania devpts bez opcji \fBnewinstance\fP współdzielą ten sam
zestaw wskaźników pty (np. tryb legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją
\fBnewinstance\fP tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.

Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji
2.6.29. Co więcej, ta opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji
jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, \fI/dev/ptmx\fP musi być dowiązaniem
symbolicznym do \fIpts/ptmx\fP. Proszę zapoznać się z plikiem
\fIDocumentation/filesystems/devpts.txt\fP w kodzie źródłowym jądra Linux, aby
dowiedzieć się więcej.
.TP 
\fBptmxmode=\fP\fIwartość\fP

Ustawia tryb nowego węzła urządzenia \fIptmx\fP w systemie plików devpts.

Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja \fBnewinstance\fP),
każda kopia posiada prywatny węzeł \fIptmx\fP w katalogu głównym systemu plików
devpts (z reguły \fIdev/pts/ptmx\fP).

W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym
trybem nowego węzła \fIptmx\fP jest 0000. \fBptmxmode=\fP\fIwartość\fP określa
bardziej przydatny tryb dla nowego węzła \fIptmx\fP i jest wysoce zalecany, gdy
podana jest opcja \fBnewinstance\fP.

Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od
2.6.29. Co więcej, opcja ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji
jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

.SS "Opcje montowania do ext2"
System plików "ext2" jest standardowym systemem plików Linuksa. Od jądra w
wersji 2.5.46, domyślne wartości opcji montowania są określone przez
superblok systemu plików. Ustawia się go za pomocą \fBtune2fs\fP(8).
.TP 
\fBacl\fP|\fBnoacl\fP
.\" requires CONFIG_EXT2_FS_POSIX_ACL
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) listy kontroli dostępu (Access
Control Lists) POSIX.
.TP 
\fBbsddf\fP|\fBminixdf\fP
Ustala zachowanie funkcji systemowej \fIstatfs\fP.  Zachowanie \fBminixdf\fP to
zwracanie w polu \fIf_blocks\fP całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas
gdy zachowaniem \fBbsddf\fP (które jest domyślne) jest odejmowanie nadmiarowych
bloków używanych przez ext2 i niedostępnych dla przechowywania plików. Tak
więc
.sp 1
% mount /k \-o minixdf; df /k; umount /k
.TS
tab(#);
l2 l2 r2 l2 l2 l
l c r c c l.
Filesystem#1024\-blocks#Used#Available#Capacity#Mounted on
/dev/sda6#2630655#86954#2412169#3%#/k
.TE
.sp 1
% mount /k \-o bsddf; df /k; umount /k
.TS
tab(#);
l2 l2 r2 l2 l2 l
l c r c c l.
Filesystem#1024\-blocks#Used#Available#Capacity#Mounted on
/dev/sda6#2543714#13#2412169#0%#/k
.TE
.sp 1
(Proszę zauważyć, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza
poleceń do opcji podanych w \fI/etc/fstab\fP.)

.TP 
\fBcheck=none\fP lub \fBnocheck\fP
Przy montowaniu nie dokonuje się sprawdzenia. Jest to domyślne zachowanie. I
szybkie. Zaleca się wywoływanie co jakiś czas \fBe2fsck\fP(8) np. przy rozruchu
systemu. Zachowanie inne niż domyślne nie jest obsługiwane (usunięto opcje
check=normal i check=strict). Proszę zauważyć, że te opcje montowania
niekoniecznie muszą być obsługiwane, jeśli sterownik jądra ext4 jest używany
do systemów plików ext2 i ext3.
.TP 
\fBdebug\fP
Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.
.TP 
\fBerrors=\fP{\fBcontinue\fP|\fBremount\-ro\fP|\fBpanic\fP}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając
tylko system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system
plików na tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system). Domyślne
ustawienie jest wpisane w superbloku systemu plików i może być zmienione za
pomocą \fBtune2fs\fP(8).
.TP 
\fBgrpid\fP|\fBbsdgroups\fP i \fBnogrpid\fP|\fBsysvgroups\fP
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony
plik. Gdy ustawiony jest \fBgrpid\fP, to pobiera gid katalogu, w którym jest
utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu,
chyba że katalog ma ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu
rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
.TP 
\fBgrpquota\fP|\fBnoquota\fP|\fBquota\fP|\fBusrquota\fP
Opcja montowanie usrquota (podobnie jak quota) włącza obsługę limitów
dyskowych użytkownika w systemie plików. grpquota włącza obsługę limitów
dyskowych grup. Konieczne są narzędzia quota, aby móc faktycznie włączyć i
zarządzać systemem limitów dyskowych.
.TP 
\fBnouid32\fP
Wyłącza 32\-bitowe UID\-y i GID\-y w celu zachowania zgodności ze starszymi
jądrami, które przechowują i oczekują wartości 16\-bitowych.
.TP 
\fBoldalloc\fP lub \fBorlov\fP
Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i\-węzłów. Domyślnie
używany jest Orlov.
.TP 
\fBresgid=\fP\,\fIn\fP i \fBresuid=\fP\,\fIn\fP
System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego miejsca (domyślnie 5%,
zobacz \fBmke2fs\fP(8)  i \fBtune2fs\fP(8)).  Opcje te określają, kto może używać
zarezerwowanych bloków.  (Ogólnie: każdy, kto ma podany uid lub należy do
podanej grupy.)
.TP 
\fBsb=\fP\fIn\fP
Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku \fIn\fP.  Może to być przydatne,
gdy system plików został uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się
co 8192 bloków: w bloku 1, 8193, 16385, \&...\&  (Dlatego na dużym systemie
plików istnieją setki, lub nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji 1.08,
\fBmke2fs\fP ma opcję \-s (sparse superblock), redukującą liczbę zapasowych
superbloków, a od wersji 1.15 jest ona domyślna. Zauważ, że może to
oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone przez nowe \fBmke2fs\fP nie
mogą być montowane do zapisu pod Linuksem 2.0.*.)  Liczba bloków podawana
jest w jednostkach 1\ k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768 na
systemie plików z blokami o rozmiarze 4\ k, należy podać "sb=131072".
.TP 
\fBuser_xattr\fP|\fBnouser_xattr\fP
.\" requires CONFIG_EXT2_FS_XATTR
Obsługuje (lub odpowiednio:\ nie obsługuje) rozszerzonych atrybutów "user.".

.SS "Opcje montowania do ext3"
.\" .TP
.\" .BR abort
.\" Mount the filesystem in abort mode, as if a fatal error has occurred.
System plików "ext3" jest wersją systemu ext2, uzupełnioną o
dziennik. Przyjmuje takie same opcje jak ext2 oraz dodatkowo:
.TP 
\fBjournal=update\fP
Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.
.TP 
\fBjournal=\fP\fIi\-węzeł\fP
Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest ignorowana. W przeciwnym
wypadku, określa numer i\-węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików
ext3; ext3 utworzy nowy dziennik, nadpisując starą zawartość pliku, który
zajmuje i\-węzeł o numerze \fIi\-węzeł\fP.
.TP 
\fBjournal_dev=\fP\fInumer\-urządzenia\fP/\fBjournal_path=\fP\fIścieżka\fP
Gdy główny (major)/poboczny (minor) numer urządzenia rozszerzonego dziennika
zmieni się, te opcje umożliwiają użytkownikowi na określenie nowego
położenia dziennika. Urządzenie dziennika jest identyfikowane przez
główny/poboczny numer urządzenia, podany w \fInumerze\-urządzenia\fP lub przez
ścieżkę do urządzenia.
.TP 
\fBnorecovery\fP/\fBnoload\fP
Nie ładuje dziennika w czasie montowania. Proszę zauważyć, że jeśli system
plików nie został poprawnie odmontowany, pominięcie odtworzenia z dziennika
może spowodować pozostawienie niespójności w systemie plików, które mogą być
następnie przyczyną wielu problemów.
.TP 
\fBdata=\fP{\fBjournal\fP|\fBordered\fP|\fBwriteback\fP}
Określa tryb dziennika do plików z danymi. Metadane są zawsze włączane do
dziennika. Aby użyć trybów innych niż \fBordered\fP na głównym (root) systemie
plików, proszę je podać do jądra jako parametry rozruchowe
np. \fIrootflags=data=journal\fP.
.RS
.TP 
\fBjournal\fP
Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego
systemu plików.
.TP 
\fBordered\fP
Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu
plików zanim ich metadane zostaną zapisane do dziennika.
.TP 
\fBwriteback\fP
Nie jest zachowywany porządek danych \(en mogą one zostać zapisane do
głównego systemu plików po zapisaniu metadanych do dziennika.  Chodzą
słuchy, że jest to opcja zapewniająca największą wydajność.  Zachowuje
integralność systemu plików, jednakże po krachu systemu i odtwarzaniu
dziennika w plikach mogą się pojawić stare dane.
.RE
.TP 
\fBdata_err=ignore\fP
Przy wystąpieniu błędu w buforze danych pliku w trybie ordered wypisuje
jedynie komunikat o nim.
.TP 
\fBdata_err=abort\fP
Przy wystąpieniu błędu w buforze danych pliku w trybie ordered przerywa
dziennik.
.TP 
\fBbarrier=0\fP / \fBbarrier=1\fP
Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu przy kodzie jbd. barrier=0
wyłącza ją, a barrier=1 włącza (domyślne). Opcja wymaga stosu
wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć bariery; jeśli jbd otrzyma błąd przy
zapisie barier wyłączy bariery ponownie, wypisując ostrzeżenie. Bariery
zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc
ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem
wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie, to
wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność.
.TP 
\fBcommit=\fP\fIliczba\-sekund\fP
Synchronizuje wszystkie dane i metadane co \fIliczba\-sekund\fP sekund. Domyślną
wartością jest 5 sekund. Zero oznacza wartość domyślną.
.TP 
\fBuser_xattr\fP
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz
strona podręcznika \fBattr\fP(5).
.TP 
\fBacl\fP
Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona
podręcznika \fBacl\fP(5).
.TP 
\fBusrjquota=aquota.user\fP|\fBgrpjquota=aquota.group\fP|\fBjqfmt=vfsv0\fP
Oprócz starego systemu limitów dyskowych (jak w ext2, jqfmt=vfsold czyli
quota w wersji 1) ext3 obsługuje również limity dyskowe z dziennikiem (quota
w wersji 2). jqfmt=vfsv0 włącza limity dyskowe z dziennikiem. Do limitów
dyskowych z dziennikiem wymagane są opcje montowania usrjquota=aquota.user i
grpjquota=aquota.group, ponieważ przekazują one systemowi limitów dyskowych
które pliki bazy danych limitów dyskowych użyć. Limity dyskowe z dziennikiem
mają tę zaletę, że nawet po załamaniu systemu nie ma potrzeby sprawdzania
limitów dyskowych.

.SS "Opcje montowania do ext4"
System plików ext4 jest zaawansowaną postacią ext3, która posiada
rozszerzenia skalowalności i niezawodności, pomocne w przypadku dużych
systemów plików.

Opcje \fBjournal_dev, norecovery, noload, data, commit, orlov, oldalloc,
[no]user_xattr\fP \fB[no]acl, bsddf, minixdf, debug, errors, data_err, grpid,
bsdgroups, nogrpid\fP \fBsysvgroups, resgid, resuid, sb, quota, noquota,
grpquota, usrquota\fP \fBusrjquota, grpjquota\fP i \fBjqfmt\fP są wstecznie
kompatybilne z ext3 lub ext2.
.TP 
\fBjournal_checksum\fP
Włącza tworzenie sum kontrolnych transakcji dziennika. Pozwala to na
wykrycie błędów w jądrze przez kod odzyskiwania w e2fsck i samo jądro. Jest
to zmiana kompatybilna, ignorowana przez starsze jądra.
.TP 
\fBjournal_async_commit\fP
Zatwierdzany blok może być zapisany na dysk bez czekania na bloki
deskryptora. Jeśli jest włączona, starsze jądra nie mogą zamontować danego
urządzenia. Opcja włącza wewnętrznie również "journal_checksum".
.TP 
\fBbarrier=0\fP / \fBbarrier=1\fP / \fBbarrier\fP / \fBnobarrier\fP
Te opcje montowania mają to samo działanie co w ext3. Opcje montowania
"barrier" i "nobarrier" dodano w celu zachowania spójności z pozostałymi
opcjami montowania ext4.

Domyślnie, system plików ext4 posiada włączone bariery zapisu.
.TP 
\fBinode_readahead_blks=\fP\fIn\fP
Ten parametr kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i\-węzłów, które
algorytm czytania z wyprzedzeniem tablicy i\-węzłów ext4 będzie ładował
wstępnie do podręcznego buforu. Wartość musi być potęgą 2. Domyślną
wartością są 32 bloki.
.TP 
\fBstripe=\fP\fIn\fP
Liczba bloków systemu plików, które mballoc będzie próbował używać do
rozmiaru alokowania i wyrównywania. Do systemów RAID 5/6 powinna być to
liczba dysków z danymi * rozmiar części (chunk) RAID w blokach systemu
plików.
.TP 
\fBdelalloc\fP
Odroczona alokacja bloków do czasu zapisu.
.TP 
\fBnodelalloc\fP
Wyłącza odroczoną alokacją. Bloki są alokowane gdy dane są kopiowane z
buforów (cache) użytkownika do buforów stronicowania.
.TP 
\fBmax_batch_time=\fP\fImikrosekundy\fP
Maksymalny czas, jaki ext4 powinien czekać na łączne, wsadowe wykonanie
przez system plików dodatkowych operacji, za pomocą synchronicznej operacji
zapisu. Ponieważ synchroniczna operacja zapisu wymusza wykonanie zapisu, a
następnie czeka na zakończenie wejścia/wyjścia, nie kosztując zbyt dużo i
potencjalnie wykazując się znacznym zyskiem przepływności, czekamy przez
krótki czas sprawdzając, czy nie można przy okazji zapisu synchronicznego
dokonać również innych transakcji zapisu. Używany algorytm jest
zaprojektowany w celu automatycznego dostosowania do szybkości dysku,
mierząc (średni) czas jaki potrzebny jest do zakończenia wprowadzania
transakcji w życie. Można nazwać ten czas "czasem wykonania". Jeśli czas,
przez jaki działa transakcja jest mniejszy od czasu wykonania, to ext4
spróbuje wstrzymać się przez czas wykonania, sprawdzając, czy inne operacje
nie mogą dołączyć się do transakcji. Czas wykonania jest ograniczony
wielkością max_batch_time, która domyślnie wynosi 15000 [mc]s (15ms). Ta
optymalizacja może być całkowicie wyłączona przez ustawienie wartości
max_batch_time na 0.
.TP 
\fBmin_batch_time=\fP\fImikrosekundy\fP
Parametr ustawia czas wykonania (jak opisano powyżej) na minimum
min_batch_time. Domyślnie jest to 0 mikrosekund. Zwiększanie tej wartości
może poprawić przepływność przy wielowątkowym, synchronicznym obciążeniu i
bardzo szybkich dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.
.TP 
\fBjournal_ioprio=\fP\fIprio\fP
Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem),
który powinien być użyty do operacji wejścia/wyjścia przedstawionych przez
kjournald2 podczas operacji wykonania. Domyślnie zostanie użyta wartość 3,
która jest nieznacznie wyższym priorytetem, niż domyślny priorytet
wejścia/wyjścia.
.TP 
\fBabort\fP
Symuluje efekt wywołania funkcji ext4_abort() w celach debugowania. Jest ona
zwykle używana podczas ponownego montowania systemu plików, który został już
zamontowany.
.TP 
\fBauto_da_alloc\fP|\fBnoauto_da_alloc\fP
Wiele złych aplikacji nie używa fsync() podczas zastępowania plików za
pomocą wzorców takich jak

fd = open("foo.new")/write(fd,...)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")

lub nawet gorzej

fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,...)/close(fd).

Jeśli opcja auto_da_alloc jest włączona, ext4 będzie wykrywał wzorce
zamień\-zmieniając\-nazwę i zamień\-obcinając i wymuszał sytuację, że bloki
mające być zaalokowane z opóźnieniem są alokowane w następnym wprowadzeniu
dziennika, w domyślnym trybie data=ordered, a zapis bloków danych nowego
pliku jest wymuszany przed zatwierdzeniem operacji rename(). Zapewnia to
podobny poziom bezpieczeństwa co ext3 i zapobiega problemowi "plików zerowej
długości", który mógłby się pojawić przy załamaniu systemu przed zapisem
bloków o opóźnionej alokacji.
.TP 
\fBnoinit_itable\fP
Nie inicjuje niezainicjowanych bloków tablicy i\-węzłów w tle. Tę funkcję
można zastosować na płycie instalacyjnej, dzięki czemu proces instalacji
może zakończyć się tak szybko jak to możliwe; proces zainicjowania tablicy
i\-węzłów będzie odroczony do czasu następnego zamontowania systemu plików.
.TP 
\fBinit_itable=n\fP
Kod inicjujący leniwą i\-tablicę poczeka \fIn\fP razy liczbę milisekund jaką
zajmie wyzerowanie poprzedniego bloku grupy tablicy i\-węzłów. Minimalizuje
to skutek z jakim na wydajność systemu wpływa inicjalizacja tablicy i\-węzłów
systemu plików.
.TP 
\fBdiscard\fP/\fBnodiscard\fP
Kontroluje, czy ext4 powinien przeprowadzać polecenia discard/TRIM na
podległym urządzeniu blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w
przypadku urządzeń SSD i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach
LUN, ale domyślnie jest wyłączone do czasu odpowiedniego przetestowania tej
opcji.
.TP 
\fBnouid32\fP
Wyłącza 32\-bitowe UID\-y i GID\-y w celu zachowania zgodności ze starszymi
jądrami, które przechowują i oczekują wartości 16\-bitowych.
.TP 
\fBblock_validity\fP/\fBnoblock_validity\fP
Opcja pozwala na włączenie/wyłączenie wbudowanej w jądro możliwości
śledzenia bloków metadanych systemu plików w ramach wewnętrznych struktur
danych. Umożliwia to szybką lokalizację przez mechanizm alokowania
wieloblokowego (i inne) ekstentów mogących zachodzić na bloki metadanych
systemu plików. Opcja jest przeznaczona do debugowania i ponieważ wpływa
negatywnie na wydajność, jest domyślnie wyłączona.
.TP 
\fBdioread_lock\fP/\fBdioread_nolock\fP
Kontroluje, czy ext4 powinien używać blokowania odczytu DIO. Jeśli podano
opcję dioread_nolock, ext4 będzie alokował niezainicjowane ekstenty przed
zapisem bufora i konwersją ekstentu na zainicjowany po wykonaniu
wejścia/wyjścia. W ten sposób, kod ext4 może zapobiec wzajemnemu wykluczaniu
i\-węzłów, poprawiając skalowalność na szybkich nośnikach. Niestety, opcja
nie działa z dziennikiem danych i dioread_nolock zostanie wówczas
zignorowane wraz z ostrzeżeniem jądra. Proszę zauważyć, że ścieżka kodu
dioread_nolock jest używana tylko do plików wykorzystujących ekstenty. Z
powodu tych ograniczeń, opcja jest domyślnie wyłączona (tzn. dioread_lock).
.TP 
\fBmax_dir_size_kb=n\fP
Ogranicza rozmiar katalogów w ten sposób, że każda próba przekroczenia
wyznaczonego limitu podanego w kilobajtach spowoduje wystąpienie błędu
ENOSPC. Jest to przydatne w środowiskach o ograniczonej pamięci, gdzie
bardzo duży katalog może spowodować bardzo poważne problemy z wydajnością, a
nawet wywołać OOM Killer (np. gdy dostępnych jest jedynie 512 MB pamięci,
176 MB katalog może spowodować chwilowy poważny spadek wydajności).
.TP 
\fBi_version\fP
Włącza obsługę 64\-bitowej wersji i\-węzłów. Opcja jest domyślnie wyłączona.

.SS "Opcje montowania do fat"
(Uwaga: \fIfat\fP nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną
częścią systemów plików \fImsdos\fP, \fIumsdos\fP i \fIvfat\fP.)
.TP 
\fBblocksize=\fP{\fB512\fP|\fB1024\fP|\fB2048\fP}
Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid
bieżącego procesu).
.TP 
\fBumask=\fP\fIwartość\fP
Ustawia umask (maskę bitową praw, które \fBnie\fP występują). Domyślnie używany
jest umask bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.
.TP 
\fBdmask=\fP\fIwartość\fP
.\" Present since Linux 2.5.43.
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask
bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.
.TP 
\fBfmask=\fP\fIwartość\fP
.\" Present since Linux 2.5.43.
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest
umask bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.
.TP 
\fBallow_utime=\fP\fIwartość\fP
Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime
.RS
.TP 
\fB20\fP
Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić
pieczątkę czasową.
.TP 
\fB2\fP
Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.
.PP
Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest
zapisywalny, to dozwolone jest również \fButime\fP(2) np.\& \s+3~\s0dmask &
022)

Zwykle \fButime(2)\fP sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub
czy posiada właściwość CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają
na dysku uid ani gid, więc zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało
elastyczne. Opcja jest remedium na tę sytuację.
.RE
.TP 
\fBcheck=\fP\fIwartość\fP
Można wybrać trzy stopnie ścisłości:
.RS
.TP 
\fBr\fP[\fBelaxed\fP]
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery.
Części długich nazw są obcinane (np.  \fIverylongname.foobar\fP staje się
\fIverylong.foo\fP), początkowe i wtrącone spacje są akceptowane jako każda
część nazwy (nazwy i rozszerzenia).
.TP 
\fBn\fP[\fBormal\fP]
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <,
spacje, itp.) jest odrzucanych. Tak jest domyślnie.
.TP 
\fBs\fP[\fBtrict\fP]
Jak "normal", lecz nazwy które zawierają długie części i znaki specjalne,
które czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS\-DOS
(+, = itp.) są odrzucane.
.RE
.TP 
\fBcodepage=\fP\fIwartość\fP
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików
FAT i VFAT. Domyślnie stosowana jest strona kodowa 437.
.TP 
\fBconv=\fP\fItryb\fP
System plików \fIfat\fP może dokonywać CRLF<\-\->NL (konwersja formatu
tekstowego MS\-DOS na format tekstowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące
\fItryby\fP konwersji:
.RS
.TP 
\fBb\fP[\fBinary\fP]
Brak konwersji. Domyślne.
.TP 
\fBt\fP[\fBext\fP]
Konwersja CRLF<\-\->NL wykonywana dla wszystkich plików.
.TP 
\fBa\fP[\fButo\fP]
Konwersja CRLF<\-\->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie
znanego rozszerzenia binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na
początku \fIfs/fat/misc.c\fP (w wersji 2.0, na liście są: exe, com, bin, app,
sys, drv, ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha, lzh, zoo, tar, z,
arj, tz, taz, tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm, vf,
gf, pk, pxl, dvi).
.PP
Programy, które dokonują obliczonych lseek\-ów, nie będą zadowolone z
konwersji. Niektórzy ludzie utracili dane przez tę translację. Strzeżcie
się!

Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym, dostępne są narzędzia
konwersji (fromdos/todos). Ta opcja jest przestarzała.
.RE
.TP 
\fBcvf_format=\fP\fImoduł\fP
Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File)
cvf_\fImoduł\fP zamiast automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod,
to opcja cvf_format=xxx steruje także ładowaniem na żądanie modułu CVF. Ta
opcja jest przestarzała.
.TP 
\fBcvf_option=\fP\fIopcja\fP
Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
.TP 
\fBdebug\fP
Włącza flagę \fIdebug\fP. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu
plików (te dane wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).
.TP 
\fBdiscard\fP
Jeśli ustawione, powoduje wydawanie poleceń discard/TRIM na urządzeniu
blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD
i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN.
.TP 
\fBdos1xfloppy\fP
Jeśli ustawione, używa domyślnej, zapasowej konfiguracji BIOS Parameter
Block, w zależności od rozmiaru danego urządzenia. Te statyczne parametry
przyjmują domyślne wartości DOS\-a 1.x dla dyskietek i obrazów dyskietek 160
kiB, 180 kiB, 320 kiB i 360 kiB.
.TP 
\fBerrors=\fP{\fBpanic\fP|\fBcontinue\fP|\fBremount\-ro\fP}
Określa zachowanie FAT przy błędach krytycznych: panika, kontynuacja bez
żadnej akcji, lub przemontowanie w tryb tylko do odczytu (tak jest
domyślnie).
.TP 
\fBfat=\fP{\fB12\fP|\fB16\fP|\fB32\fP}
Określa fat 12\-, 16\- lub 32\-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego
wykrywania typu FAT. Używaj ostrożnie!
.TP 
\fBiocharset=\fP\fIwartość\fP
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8\-bitowymi a 16\-bitowymi
znakami Unikodu. Domyślnym jest iso8859\-1. Długie nazwy plików są
przechowywane na dysku w formacie Unicode.
.TP 
\fBnfs=\fP{\fBstale_rw\fP|\fBnostale_ro\fP}
Tę opcję należy włączyć przy eksporcie systemu plików FAT przez NFS.

\fBstale_rw\fP: Opcja ta zarządza indeksem (buforem) i\-węzłów katalogów
używanych przez kod związany z nfs do usprawnienia wyszukiwań. Operacja
pełnoplikowe (odczyt/zapis) przez NFS są obsługiwane, ale przy usuwaniu
bufora na serwerze NFS może to powodować fałszywe błędy \fBESTALE\fP.

\fBnostale_ro\fP: Ta opcja bazuje na numerze i\-węzła i uchwycie pliku w
położeniu pliku na dysku we wpisie katalogu FAT. Zapewnia to, że nie
zostanie zwrócone \fBESTALE\fP po usunięciu pliku z bufora i\-węzła. Jednak
skutkuje to również tym, że operacja takie jak zmiana nazwy, utworzenie i
usunięcie (unlink) może spowodować, że uchwyty plików wskazujące na jakiś
plik zaczną wskazywać na inny, powodując potencjalnie uszkodzenie danych. Z
tego powodu, opcja ta montuje jednocześnie system plików jako tylko do
odczytu.

Aby zachować kompatybilność wsteczną, akceptowana jest również opcja "\-o
nfs", która daje \fBstale_rw\fP.
.TP 
\fBtz=UTC\fP
Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym
(używanym przez Windows na FAT) i UTC (używanym wewnętrznie przez
Linuksa). Jest to przydatne szczególnie podczas montowania urządzeń
(np. aparatów cyfrowych), które są ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki
związanej z czasem lokalnym.
.TP 
\fBtime_offset=\fP\fIminuty\fP
Ustawia przesunięcie do przeliczania pieczątek czasowych pomiędzy czasem
lokalnym z FAT na UTC, tj. liczba \fIminut\fP zostanie odjęta od każdej
pieczątki czasowej, aby przeliczyć ją do czasu UTC używanego wewnętrznie
przez Linuksa. Jest to przydatne, gdy strefa czasowa ustawiana przez jądro
za pomocą \fBsettimeofday\fP(2) nie pokrywa się ze strefą czasową systemu
plików. Proszę zauważyć, że ta opcja wciąż nie da prawidłowych pieczątek
czasowych w przypadkach korzystania z czasu letniego – w innym ustawieniu
czasu letniego wystąpi godzina różnicy.
.TP 
\fBquiet\fP
Włącza flagę \fIquiet\fP (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów,
chociaż się nie udają.  Używaj ostrożnie!
.TP 
\fBrodir\fP
FAT ma atrybut ATTR_RO (tylko do odczytu). W systemie Windows atrybut ten w
przypadku katalogu zostanie zignorowany i jest używany tylko przez
aplikacje, w dodatku jako flaga (np. jest ustawiany dla folderów
skonfigurowanych przez użytkownika).

Jeśli atrybut ATTR_RO ma służyć jako flaga "tylko do odczytu" nawet dla
katalogów, proszę ustawić tę opcję.
.TP 
\fBshowexec\fP
Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część
rozszerzenia nazwy jest jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie
ustawiona.
.TP 
\fBsys_immutable\fP
Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE
w Linuksie. Domyślnie nie ustawiona.
.TP 
\fBflush\fP
Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk
wcześniej niż zwykle. Domyślnie nie ustawione.
.TP 
\fBusefree\fP
Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w
FSINFO. Jest ona używana do pozyskania liczby wolnych klastrów bez
skanowania dysku. Nie jest ona jednak domyślnie używana, ponieważ ostatnie
wersje Windows niekiedy nie aktualizują jej poprawnie. W przypadku
przekonania, że wartość owych "wolnych klastrów" w FSINFO jest poprawna,
używając tej opcji można zapobiec skanowaniu dysku.
.TP 
\fBdots\fP, \fBnodots\fP, \fBdotsOK=\fP[\fByes\fP|\fBno\fP]
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS\-u na systemie
plików FAT.

.SS "Opcje montowania do hpfs"
.TP 
\fBcreator=\fP\fIcccc\fP\fB, type=\fP\fIcccc\fP
Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS\-owy Finder, używane do
tworzenia nowych plików. Domyślne wartości: "????".
.TP 
\fBuid=\fP\fIn\fP\fB, gid=\fP\fIn\fP
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid
bieżącego procesu).
.TP 
\fBdir_umask=\fP\fIn\fP\fB, file_umask=\fP\fIn\fP\fB, umask=\fP\fIn\fP
Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików
lub wszystkich plików i katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego
procesu).
.TP 
\fBsession=\fP\fIn\fP
Ustawia sesję CD\-ROM\-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana
sterownikowi CD\-ROM\-u. Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś
innego niż CD\-ROM.
.TP 
\fBpart=\fP\fIn\fP
Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku
CD\-ROM\-ów. Domyślnie, tablica partycji nie jest w ogóle przetwarzana.
.TP 
\fBquiet\fP
Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.

.SS "Opcje montowania do hpfs"
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid
bieżącego procesu).
.TP 
\fBumask=\fP\fIwartość\fP
Ustawia umask (maskę bitową praw, które \fBnie\fP występują). Domyślnie używany
jest umask bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.
.TP 
\fBcase=\fP{\fBlower\fP|\fBasis\fP}
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian
(domyślnie: \fBcase=lower\fP).
.TP 
\fBconv=\fP{\fBbinary\fP|\fBtext\fP|\fBauto\fP}
Do \fBconv=text\fP, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których
występuje NL) podczas odczytu pliku.  Do \fBconv=auto\fP, wybiera mniej lub
bardziej losowo między \fBconv=binary\fP i \fBconv=text\fP.  Do \fBconv=binary\fP, po
prostu czyta to, co jest w pliku. Tak jest domyślnie.
.TP 
\fBnocheck\fP
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.

.SS "Opcje montowania do iso9660"
ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD\-ROM\-ach
(system ten jest również wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz
również system plików \fIudf\fP).

Normalne nazwy plików \fIiso9660\fP pojawiają się w formacie 8.3
(tzn. występują DOS\-owe ograniczenia długości nazw plików), a w dodatku
wszystkie znaki pisane są wielkimi literami.  Poza tym nie ma pola
właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń
znakowych/blokowych, itd.

Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te
uniksopodobne właściwości. Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu
katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie
informacje.  Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny
od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu,
oczywiście).
.TP 
\fBnorock\fP
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob.\&
\fBmap\fP.
.TP 
\fBnojoliet\fP
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są
dostępne. Zob.\& \fBmap\fP.
.TP 
\fBcheck=\fP{\fBr\fP[\fBelaxed\fP]|\fBs\fP[\fBtrict\fP]}
Z \fBcheck=relaxed\fP, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw
przekształcana na małe litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z
\fBnorock\fP i \fBmap=normal\fP.  (Domyślnie: \fBcheck=strict\fP.)
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i
grupy, być może przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock
Ridge.  (Domyślnie: \fBuid=0,gid=0\fP.)
.TP 
\fBmap=\fP{\fBn\fP[\fBormal\fP]|\fBo\fP[\fBff\fP]|\fBa\fP[\fBcorn\fP]}
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy
odwzorowuje wielkie litery ASCII na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia
`;' na `.'.  Z \fBmap=off\fP nie jest dokonywana konwersja nazw. Zobacz
\fBnorock\fP.  (Domyślnie: \fBmap=normal\fP.)  \fBmap=acorn\fP jest podobne do
\fBmap=normal\fP, ale stosuje także rozszerzenia Acorn, jeśli występują.
.TP 
\fBmode=\fP\fIwartość\fP
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane
prawa. (Domyślnie: prawa do odczytu i wykonania dla wszystkich.)  Od Linuksa
2.1.37 nie trzeba już podawać trybu dziesiętnie. (Tryb ósemkowy jest
wskazywany przez 0 na początku).
.TP 
\fBunhide\fP
Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki
powiązane lub ukryte mają te same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki
niedostępnymi).
.TP 
\fBblock=\fP{\fB512\fP|\fB1024\fP|\fB2048\fP}
Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie.  (Domyślnie: \fBblock=1024\fP.)
.TP 
\fBconv=\fP{\fBa\fP[\fButo\fP]|\fBb\fP[\fBinary\fP]|\fBm\fP[\fBtext\fP]|\fBt\fP[\fBext\fP]}
(Domyślnie: \fBconv=binary\fP.)  Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A
niebinarne ustawienia bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do
milczącego niszczenia danych).
.TP 
\fBcruft\fP
Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę
opcję montowania, aby był ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar
pliku nie może być większy niż 16\ MB.
.TP 
\fBsession=\fP\fIx\fP
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)
.TP 
\fBsbsector=\fP\fIxxx\fP
Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)
.LP
Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy
używaniu płyt zakodowanych przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.
.TP 
\fBiocharset=\fP\fIwartość\fP
Zestaw znaków używany do konwersji z 16\-bitowych znaków Unikodu na CD do
8\-bitowych znaków. Domyślnie jest to iso8859\-1.
.TP 
\fButf8\fP
Konwertuje 16\-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF\-8.

.SS "Opcje montowania do jfs"
.TP 
\fBiocharset=\fP\fInazwa\fP
Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja
nie jest przeprowadzana. Proszę użyć \fBiocharset=utf8\fP w celu tłumaczeń
UTF\-8. Opcja wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku jądra \fI.config\fP.
.TP 
\fBresize=\fP\fIwartość\fP
Zmienia wielkość woluminu do \fIwartość\fP bloków. JFS obsługuje jedynie
powiększanie woluminu, nie zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko
podczas ponownego montowania, gdy wolumin jest zamontowany do odczytu i
zapisu. Słowo kluczowe \fBresize\fP bez wartości, powiększy wolumin do pełnego
rozmiaru partycji.
.TP 
\fBnointegrity\fP
Nie zapisuje do dziennika. Głównym użyciem tej opcji jest możliwość
uzyskania wyższej wydajności przy przywracaniu woluminu z kopii
zapasowej. Integralność woluminu nie jest gwarantowana, jeśli system
zostanie nieprawidłowo zamknięty.
.TP 
\fBintegrity\fP
Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do
ponownego zamontowania woluminu, gdy wcześniej użyto opcji \fBnointegrity\fP, w
celu przywrócenia normalnego zachowania.
.TP 
\fBerrors=\fP{\fBcontinue\fP|\fBremount\-ro\fP|\fBpanic\fP}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając
tylko system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system
plików na tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system).
.TP 
\fBnoquota\fP|\fBquota\fP|\fBusrquota\fP|\fBgrpquota\fP
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.

.SS "Opcje montowania do miniksa"
Brak.

.SS "Opcje montowania do msdos"
Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików \fImsdos\fP wykryje niespójność,
zgłasza błąd i ustawia system plików na tylko do odczytu. System plików może
być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.

.SS "Opcje montowania do ncpfs"
Tak jak przy \fInfs\fP, implementacja \fIncpfs\fP oczekuje binarnego argumentu
(\fIstruct ncp_mount_data\fP)  funkcji systemowej mount. Argument ten jest
konstruowany przez \fBncpmount\fP(8), a bieżąca wersja \fBmount\fP (2.12) nic nie
wie o ncpfs.

.SS "Opcje montowania do nfs i nfs4"
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika \fBnfs\fP(5) (pakiet nfs\-utils musi
być zainstalowany).

Implementacja \fInfs\fP i \fInfs4\fP oczekuje binarnego argumentu (\fIstruct
nfs_mount_data\fP)  funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany
przez \fBmount.nfs\fP(8), a bieżąca wersja \fBmount\fP (2.13) nic nie wie o nfs i
nfs4.

.SS "Opcje montowania do ntfs"
.TP 
\fBiocharset=\fP\fInazwa\fP
.\" since 2.5.11
Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików.  W przeciwieństwie do
VFAT, NTFS eliminuje nazwy zawierające znaki nie dające się
przekształcić. Przestarzałe.
.TP 
\fBnls=\fP\fInazwa\fP
.\" since 2.5.11
Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej \fIiocharset\fP.
.TP 
\fButf8\fP
Do konwersji nazw plików stosuje UTF\-8.
.TP 
\fBuni_xlate=\fP{\fB0\fP|\fB1\fP|\fB2\fP}
Dla 0 (lub "no" albo "false") nie używa specjalnych kodowań nieznanych
znaków Unikodu.  Dla 1 (lub "yes" albo "true") lub 2 używa 4\-bajtowych
sekwencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się od ":". Liczba 2
oznacza kodowanie little\-endian, a 1 \- kodowanie big\-endian, z odwróconymi
bajtami.
.TP 
\fBposix=[0|1]\fP
Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe
litery. Nazwy zastępcze 8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie
pomijane. Ta opcja jest przestarzała.
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP, \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBumask=\fP\,\fIwartość\fP
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana
ósemkowo. Domyślnie właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich
czytać.

.SS "Opcje montowania do overlay"
Od Linuksa 3.18 pseudosystem plików overlay implementuje łączone montowanie
dla innych systemów plików.

Overlay łączy dwa systemy plików – \fBgórny\fP i \fBdolny\fP. Gdy jakaś nazwa
istnieje w obu systemach plików, widoczny jest obiekt z górnego, a obiekt z
dolnego jest albo ukryty, albo, w przypadku katalogów, łączony z górnym
obiektem.

Dolnym system plików może być dowolny, obsługiwany przez Linuksa system
plików. Nie musi być on zapisywalny. Dolny system plików może być nawet
kolejnym systemem typu overlay. Górny system plików zwykle jest zapisywalny
i jeśli tak jest, musi obsługiwać tworzenie rozszerzonych atrybytów
trusted.* oraz zapewniać prawidłowe d_type w odpowiedziach readdir; z tego
powodu NFS jest nieodpowiedni.

Overlay tylko o odczytu z dwóch systemów plików będących tylko do odczytu
może korzystać z dowolnego typu systemu plików. Opcje \fBlowerdir\fP i
\fBupperdir\fP są łączone do połączone katalogu za pomocą:

.RS
.br
.nf
\fBmount \-t overlay  overlay  \e\fP
\fB\-olowerdir=/dolny,upperdir=/gorny,workdir=/katal\-rob  /poloczone\fP
.fi
.br
.RE

.TP 
\fBlowerdir=\fP\fIkatalog\fP
Dowolny system plików, nie musi być zapisywalny.
.TP 
\fBupperdir=\fP\fIkatalog\fP
Katalog górny jest zwykle na zapisywalnym systemie plików.
.TP 
\fBworkdir=\fP\fIkatalog\fP
Katalog roboczy musi być pustym katalogiem na tym samym systemie plików, co
katalog górny.

.SS "Opcje montowania do proc"
.TP 
\fBuid=\fP\,\fIwartość\fP i \fBgid=\fP\,\fIwartość\fP
Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiadomo, nie mają żadnego efektu.

.SS "Opcje montowania do ramfs"
Ramfs jest systemem plików działającym w pamięci. Wystarczy go zamontować \-
i pojawia się. Odmontowanie usuwa go. Obecny od Linuksa 2.3.99pre4. Nie
posiada opcji montowania.

.SS "Opcje montowania do reiserfs"
Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.
.TP 
\fBconv\fP
Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu
plików, używając formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików
nie będzie już zgodny z wersją 3.5 narzędzi reiserfs.
.TP 
\fBhash=\fP{\fBrupasov\fP|\fBtea\fP|\fBr5\fP|\fBdetect\fP}
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.
.RS
.TP 
\fBrupasov\fP
Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu.\& Rupasova. Jest szybka i zachowuje
lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na
bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu wysokiego prawdopodobieństwa
kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.
.TP 
\fBtea\fP
Funkcja Davis\-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a.
Używa mieszania permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość
wyników i teoretycznie małe prawdopodobieństwo kolizji.  Może być używana,
jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.
.TP 
\fBr5\fP
Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym
wyborem, jeżeli system plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych
nazw plików.
.TP 
\fBdetect\fP
Powoduje, że \fImount\fP wykryje, która funkcja mieszająca jest używana,
sprawdzając właśnie montowany system plików, i zapisze tę informację w
superbloku systemu reiserfs.  Ta opcja jest użyteczna przy pierwszym
montowaniu systemu plików o starym formacie.
.RE
.TP 
\fBhashed_relocation\fP
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych
okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
.TP 
\fBno_unhashed_relocation\fP
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych
okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
.TP 
\fBnoborder\fP
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu.\&
Rupasova.  Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności
systemu.
.TP 
\fBnolog\fP
Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne
podniesienie wydajności systemu kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania
danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja jest włączona, reiserfs wciąż
przeprowadza wszystkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie
zapisuje. Prace przy implementacji opcji \fInolog\fP wciąż trwają.
.TP 
\fBnotail\fP
Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w
swoim drzewie. Jest to zachowanie mylące dla niektórych narzędzi użytkowych
takich jak \fBLILO\fP(8). Ta opcja wyłącza pakowanie plików do drzewa.
.TP 
\fBreplayonly\fP
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików.
Głównie używane przez \fIreiserfsck\fP.
.TP 
\fBresize=\fP\fIliczba\fP
Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs.  Z tą
opcją reiserfs przyjmuje, że na urządzeniu jest \fIliczba\fP bloków.  Opcja
jest używana z urządzeniami zarządzanymi przez menedżera logicznych
woluminów (LVM).  Istnieje specjalne narzędzie \fIresizer\fP, które można
pobrać z \fIftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs\fP.
.TP 
\fBuser_xattr\fP
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz
strona podręcznika \fBattr\fP(5).
.TP 
\fBacl\fP
Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona
podręcznika \fBacl\fP(5).
.TP 
\fBbarrier=none\fP / \fBbarrier=flush\fP
Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu w kodzie
dziennikowania. barrier=none wyłącza, a barrier=flush włącza
(domyślnie). Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć bariery;
jeśli reiserfs otrzyma błąd przy zapisie barier wyłączy bariery ponownie,
wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów
dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu,
z pewnym obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób
zabezpieczone zasilanie, to wyłączenie barier może w bezpieczny sposób
poprawić wydajność.

.SS "Opcje montowania do romfs"
Brak.

.SS "Opcje montowania do squashfs"
Brak.

.SS "Opcje montowania do smbfs"
Tak jak \fInfs\fP, implementacja \fIsmbfs\fP oczekuje binarnego argumentu
(\fIstruct smb_mount_data\fP)  do funkcji systemowej mount. Argument ten jest
konstruowany przez \fBsmbmount\fP(8)  a bieżąca wersja \fBmount\fP (2.12) nie wie
nic o smbfs.

.SS "Opcje montowania do sysv"
Brak.

.SS "Opcje montowania do tmpfs"
.TP 
\fBsize=\fP\fInbajtów\fP
Przesłania domyślny, maksymalny rozmiar systemu plików. Rozmiar jest podany
w bajtach i zaokrąglony w górę do pełnych stron. Domyślnie zajmuję połowę
pamięci. Parametr rozmiar akceptuje również przyrostek %, w celu
ograniczenia tej instancji tmpfs do danej liczby procent fizycznej pamięci
RAM: domyślnie, jeśli nie poda się ani rozmiaru (size) ani numeru bloków
(nr_blocks), rozmiar wynosi 50% (size=50%).
.TP 
\fBnr_blocks=\fP
Podobnie jak size, ale w blokach PAGE_CACHE_SIZE.
.TP 
\fBnr_inodes=\fP
Maksymalna liczba i\-węzłów dla tej instancji. Domyślnie jest to połowa
fizycznej stronicowanej pamięci RAM lub (na komputerze z highmem) liczba
pamięci stronicowanej RAM lowmem (używana jest niższa z tych dwóch wartość)
.PP
Opcje montowania tmpfs dotyczące rozmiaru (\fBsize\fP, \fBnr_blocks\fP i
\fBnr_inodes\fP) akceptują przyrostek \fBk\fP, \fBm\fP lub \fBg\fP dla Ki, Mi, Gi
(binarne: kilo (kibi), mega (mebi) oraz giga (gibi)) i mogą być zmienione w
czasie ponownego montowania.

.TP 
\fBmode=\fP
Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.
.TP 
\fBuid=\fP
Identyfikator użytkownika
.TP 
\fBgid=\fP
Identyfikator grupy.
.TP 
\fBmpol=[default|prefer:Node|bind:NodeList|interleave|interleave:NodeList]\fP
Ustawia zasady (politykę) alokowania pamięci NUMA do wszystkich plików w
danej instancji (jeśli włączono opcję jądra CONFIG_NUMA) – które może zostać
dostosowana "w locie" za pomocą "mount \-o remount \&...".
.RS
.TP 
\fBdefault\fP
preferuje alokowanie pamięci z węzła lokalnego
.TP 
\fBprefer:Węzeł\fP
preferuje alokowanie pamięci z podanego Węzła
.TP 
\fBbind:ListaWęzłów\fP
alokuje pamięć tylko z węzłów z ListyWęzłów
.TP 
\fBinterleave\fP
alokuje pamięć z każdego węzła po kolei
.TP 
\fBinterleave:ListaWęzłów\fP
alokuje pamięć z każdego z węzłów z ListyWęzłów po kolei.
.PP
Format ListyWęzłów jest następujący: jest to lista (oddzielonych
przecinkami) liczb dziesiętnych i zakresów, gdzie zakres jest dwiema
liczbami dziesiętnymi (oddzielonymi "dywizem\-minusem") \- najmniejszym i
największym numerem węzła w zakresie. Na przykład
mpol=bind:0\(en3,5,7,9\(en15

Proszę zauważyć, że próba zamontowania tmpfs z opcją mpol nie powiedzie się,
jeśli działające jądro nie obsługuje NUMA oraz nie powiedzie się, jeśli jego
lista węzłów uwzględnia węzeł, który nie jest online. Jeśli bieżący system
opiera się na założeniu, że tmpfs jest zamontowany, ale od czasu do czasu
jest uruchamiany z jądrem zbudowanym bez zdolności NUMA (prawdopodobnie
jądro opcji bezpiecznego odzyskiwania) lub jeśli liczba dostępnych węzłów
może się zmniejszyć, zaleca się pominąć opcję mpol przy opcjach
automatycznego montowania. Można ją dodać później, gdy tmpfs jest już
zamontowany w PunktMontowania, za pomocą "mount \-o
remount,mpol=Policy:ListaWęzłów PunktMontowania".

.SS "Opcje montowania do ubifs"
UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę
zauważyć, że \fBatime\fP nie jest obsługiwane i jest zawsze wyłączone.
.TP 
Nazwa urządzenia może zostać podana jako
.RS
\fBubiX_Y\fP numer urządzenia UBI \fBX\fP, numer woluminu \fBY\fP
.TP 
\fBubiY\fP
numer urządzenia UBI \fB0\fP, numer woluminu \fBY\fP
.TP 
\fBubiX:NAZWA\fP
numer urządzenia UBI \fBX\fP, wolumin o nazwie \fBNAZWA\fP
.TP 
\fBubi:NAZWA\fP
numer urządzenia UBI \fB0\fP, wolumin o nazwie \fBNAZWA\fP
.RE
Zamiast \fB:\fP można użyć separatora \fB!\fP.
.TP 
Dostępne są następujące opcje montowania:
.TP 
\fBbulk_read\fP
Włącza bulk\-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ
zwalnia on system plików. Bulk\-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część
pamięci flash może czytać szybciej, jeśli dane są odczytywane za jednym
razem, zamiast przy użyciu kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może
wykonać "read\-while\-load" gdy czyta więcej niż jedną stronę NAND.
.TP 
\fBno_bulk_read\fP
Nie wykonuje bulk\-read. Tak jest domyślne.
.TP 
\fBchk_data_crc\fP
Sprawdza sumy kontrolne CRC\-32 danych. Tak jest domyślnie.
.TP 
\fBno_chk_data_crc\fP.
Nie sprawdza sum kontrolnych CRC\-32 danych. Z tą opcją system plików nie
sprawdza sum kontrolnych CRC\-32 danych, lecz sprawdza je w celu wewnętrznej
informacji indeksowania. Opcja wpływa jedynie na odczyt, nie na zapis. Sumy
CRC\-32 są obliczane zawsze podczas zapisu danych.
.TP 
\fBcompr=\fP{\fBnone\fP|\fBlzo\fP|\fBzlib\fP}
Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych
plików. Nadal da się odczytać skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie
wykonane z opcją \fBnone\fP.

.SS "Opcje montowania do udf"
udf jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym
przez Optical Storage Technology Association i jest używany często na
DVD\-ROM\-ach. Patrz też \fIiso9660\fP.
.TP 
\fBgid=\fP
Ustawia domyślną grupę.
.TP 
\fBumask=\fP
Ustawia domyślne umask. Wartość jest podana ósemkowo.
.TP 
\fBuid=\fP
Ustawia domyślnego użytkownika.
.TP 
\fBunhide\fP
Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
.TP 
\fBundelete\fP
Pokazuje usunięte pliki na na listach.
.TP 
\fBnostrict\fP
.\" .TP
.\" .B utf8
.\" (unused).
Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.
.TP 
\fBiocharset\fP
Ustawia zestaw znaków NLS.
.TP 
\fBbs=\fP
Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)
.TP 
\fBnovrs\fP
Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.
.TP 
\fBsession=\fP
Ustawia sesję CD\-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.
.TP 
\fBanchor=\fP
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.
.TP 
\fBvolume=\fP
Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)
.TP 
\fBpartition=\fP
Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)
.TP 
\fBlastblock=\fP
Ustawia ostatni blok systemu plików.
.TP 
\fBfileset=\fP
Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)
.TP 
\fBrootdir=\fP
Przesłania położenie katalogu głównego. (nieużywane)

.SS "Opcje montowania do ufs"
.TP 
\fBufstype=\fP\fIwartość\fP
UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach
operacyjnych. Problem stanowią różnice pomiędzy implementacjami.  Cechy
niektórych z nich są nieudokumentowane, tak więc trudno rozpoznać
automatycznie typ ufs.  Z tego powodu użytkownik musi określić typ ufs za
pomocą opcji montowania.  Możliwe wartości to:
.RS
.TP 
\fBold\fP
Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie
zapomnieć podać opcji \-r).
.TP 
\fB44bsd\fP
Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD, FreeBSD,
OpenBSD).
.TP 
\fBufs2\fP
Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.
.TP 
\fB5xbsd\fP
Synonim do ufs2.
.TP 
\fBsun\fP
Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.
.TP 
\fBsunx86\fP
Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.
.TP 
\fBhp\fP
Do systemów plików utworzonych przez HP\-UX, tylko do odczytu.
.TP 
\fBnextstep\fP
Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT)
(obecnie tylko do odczytu).
.TP 
\fBnextstep\-cd\fP
Do CD\-ROM\-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.
.TP 
\fBopenstep\fP
Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do
odczytu). Ten sam typ systemów plików jest również używany przez Mac OS X.
.RE

.TP 
\fBonerror=\fP\fIwartość\fP
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
.RS
.TP 
\fBpanic\fP
Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
.TP 
[\fBlock\fP|\fBumount\fP|\fBrepair\fP]
Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko
komunikat na konsoli.
.RE

.SS "Opcje montowania do umsdos"
Zobacz opcje do msdos.  Opcja \fBdotsOK\fP jest jawnie ubijana przez \fIumsdos\fP.

.SS "Opcje montowania do vfat"
Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do \fIfat\fP.  Opcja
\fBdotsOK\fP jest jawnie ubijana przez \fIvfat\fP.  Ponadto istnieją
.TP 
\fBuni_xlate\fP
Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe.  To
umożliwia wykonywanie kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach,
utworzonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku braku możliwości
konwersji używane jest '?'. Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie
vfat jest w innych wypadkach nieprawidłowy. Sekwencja specjalna, która
byłaby użyta dla znaku u, gdzie u jest znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f),
((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
.TP 
\fBposix\fP
Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta
opcja jest przestarzała.
.TP 
\fBnonumtail\fP
Zanim zacznie próbować \fInazwa~nr.roz\fP najpierw próbuje zrobić krótką nazwę
bez numeru kolejnego.
.TP 
\fButf8\fP
UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8\-bitowego kodowania Unikodu, który
jest wykorzystywany przez konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego
systemu plików lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no lub utf8=false. Jeśli
zostanie ustawione `uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.
.TP 
\fBshortname=\fP\fItryb\fP
Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików
mieszczących się w schemacie 8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku,
będzie zawsze preferowanym sposobem wyświetlania. Istnieją cztery \fItryb\fPy:
.RS
.TP 
\fBlower\fP
Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter;
przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
.TP 
\fBwin95\fP
Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter;
przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
.TP 
\fBwinnt\fP
Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
litery krótkiej nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.
.TP 
\fBmixed\fP
Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
litery krótkiej nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.
.RE

.SS "Opcje montowania do usbfs"
.TP 
\fBdevuid=\fP\,\fIuid\fP i \fBdevgid=\fP\,\fIgid\fP i \fBdevmode=\fP\,\fItryb\fP
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików
usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.
.TP 
\fBbusuid=\fP\,\fIuid\fP i \fBbusgid=\fP\,\fIgid\fP i \fBbusmode=\fP\,\fItryb\fP
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu
plików usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.
.TP 
\fBlistuid=\fP\,\fIuid\fP i \fBlistgid=\fP\,\fIgid\fP i \fBlistmode=\fP\,\fItryb\fP
Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku \fIdevices\fP (domyślnie: uid=gid=0,
mode=0444). Tryb jest podany ósemkowo.

.SS "Opcje montowania do xenix"
Brak.

.SS "Opcje montowania do xfs"
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika \fBxfs\fP(5) (pakiet xfsprogs musi
być zainstalowany).

.SH "URZĄDZENIE LOOP"
Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na
przykład, polecenie
.RS
.sp
\fBmount /tmp/disk.img /mnt \-t vfat \-o loop=/dev/loop3\fP
.sp
.RE
ustawi urządzenie loop \fI/dev/loop3\fP tak, aby odpowiadał plikowi
\fI/tmp/disk.img\fP, a następnie zamontuje to urządzenie w \fI/mnt\fP.

Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję \fB\-o loop\fP), to
\fBmount\fP spróbuje znaleźć jakieś nieużywane urządzenie loop i użyć je, na
przykład
.RS
.sp
\fBmount /tmp/disk.img /mnt \-o loop\fP
.sp
.RE
Polecenie mount \fBautomatycznie\fP tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku,
jeśli nie podano systemu plików lub system plików jest znany libblkid, na
przykład:
.RS
.sp
\fBmount /tmp/disk.img /mnt\fP
.sp
\fBmount \-t ext3 /tmp/disk.img /mnt\fP
.sp
.RE
Ten typ montowań zna trzy opcje, \fBloop\fP, \fBoffset\fP i \fBsizelimit\fP, które są
tak naprawdę opcjami do \fB\%losetup\fP(8) (opcje te mogą być używane oprócz
opcji specyficznych dla danego systemu plików).

Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop, co
oznacza, że każde urządzenie loop przydzielone przez \fBmount\fP zostanie
zwolnione przez \fBumount\fP niezależnie od \fI/etc/mtab\fP.

Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu \fBlosetup \-d\fP lub
\fBumount \-d\fP.

.SH "KODY ZAKOŃCZENIA"
\fBmount\fP\ posiada następujące kody zakończeń (bity mogą być złożone używając
alternatywy \- OR):
.TP 
\fB0\fP
sukces
.TP 
\fB1\fP
nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia
.TP 
\fB2\fP
błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej
urządzeń loop)
.TP 
\fB4\fP
wewnętrzny błąd \fBmount\fP
.TP 
\fB8\fP
przerwanie przez użytkownika
.TP 
\fB16\fP
problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab
.TP 
\fB32\fP
niepowodzenie montowania
.TP 
\fB64\fP
cześć montowań powiodła się
.RE

Polecenie \fBmount \-a\fP zwraca 0 (wszystkie się powiodły), 32 (wszystkie nie
powiodły się) lub 64 (część się powiodła, a część nie).

.SH "ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE"
Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:
.sp
.in +4
\fB/sbin/mount.\fP\fIprzyrostek\fP \fIspec katalog\fP [\fB\-sfnv\fP] [\fB\-o\fP \fIopcje\fP]
[\fB\-t\fP \fItyp\fP\fB.\fP\fIpodtyp\fP]
.in
.sp
gdzie \fItyp\fP jest typem systemu plików, a opcje \fB\-sfnvo\fP mają to samo
znaczenie, co standardowe opcje mount. Opcja \fB\-t\fP jest używana do systemów
plików z obsługa podtypów (np. \fB/sbin/mount.fuse \-t fuse.sshfs\fP).

Polecenie \fBmount\fP nie przekazuje opcji montowania \fBunbindable\fP,
\fBrunbindable\fP, \fBprivate\fP, \fBrprivate\fP, \fBslave\fP, \fBrslave\fP, \fBshared\fP,
\fBrshared\fP, \fBauto\fP, \fBnoauto\fP, \fBcomment\fP, \fBx\-*\fP, \fBloop\fP, \fBoffset\fP, ani
\fBsizelimit\fP do programów pomocniczych mount.<przyrostek>. Wszystkie
inne opcje są w postaci listy (rozdzielonej przecinkami) przekazanej jako
argument do opcji \fB\-o\fP.

.SH PLIKI
.TP  18n
\fI/etc/fstab\fP
tabela systemów plików
.TP 
\fI/etc/mtab\fP
tabela zamontowanych systemów plików
.TP 
\fI/etc/mtab\s+3~\s0\fP
plik blokady
.TP 
\fI/etc/mtab.tmp\fP
plik tymczasowy
.TP 
\fI/etc/filesystems\fP
lista systemów plików do wypróbowania
.SH ŚRODOWISKO
.IP LIBMOUNT_FSTAB=<ścieżka>
przesłania domyślne położenie pliku fstab (ignorowane dla suid)
.IP LIBMOUNT_MTAB=<ścieżka>
przesłania domyślne położenie pliku mtab (ignorowane dla suid)
.IP LIBMOUNT_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania libmount
.IP LIBBLKID_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania libblkid
.IP LOOPDEV_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania konfiguracji urządzenia loop
.SH "ZOBACZ TAKŻE"
.na
\fBmount\fP(2), \fBumount\fP(2), \fBumount\fP(8), \fBfstab\fP(5), \fBfindmnt\fP(8),
\fBnfs\fP(5), \fBnfsd\fP(8), \fBxfs\fP(5), \fBxfs_admin\fP(8), \fBmountd\fP(8),
\fBmke2fs\fP(8), \fBtune2fs\fP(8), \fBe2label\fP(8), \fBswapon\fP(8), \fBlosetup\fP(8)
.ad
.SH BŁĘDY
Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.
.PP
Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują \fB\-o sync\fP i \fB\-o dirsync\fP
(systemy ext2, ext3, fat i vfat \fIobsługują\fP synchroniczne odświeżania
(updates) (a la BSD), gdy zostaną zamontowane z opcją \fBsync\fP).
.PP
Opcja \fB\-o remount\fP może nie być w stanie zmienić parametrów montowania
(np. wszystkie parametry \fIext2fs\fP, poza \fBsb\fP, dają się zmieniać przy
ponownym montowaniu, lecz nie można zmienić \fBgid\fP czy \fBumask\fP dla
\fIfatfs\fP).
.PP
Zdarza się, że pliki \fI/etc/mtab\fP i \fI/proc/mounts\fP nie odpowiadają sobie,
na systemach ze zwykłym plikiem mtab. Pierwszy plik opiera się wyłącznie na
opcjach poleceń mount, a zawartość drugiego zależy również od jądra i innych
ustawień (np. na zdalnym serwerze NFS – w szczególnych przypadkach,
polecenie mount może dawać niepewne informacje o punkcie montowania NFS;
plik /proc/mounts zawiera z reguły pewniejsze informacje). Jest to kolejny
powód do zastąpienia pliku mtab dowiązaniem symbolicznym do pliku
\fI/proc/mounts\fP.
.PP
Sprawdzanie plików w systemie plików NFS, odnosząc się do deskryptorów pliku
(np. rodziny funkcji \fBfcntl\fP i \fBioctl\fP) może powodować niespójny rezultat,
z powodu braku sprawdzania spójności w jądrze, nawet gdy używane jest noac.
.PP
Opcja \fBloop\fP używana razem z opcjami \fBoffset\fP lub \fBsizelimit\fP może nie
powieść się, gdy używa się starszych jąder, a polecenie \fBmount\fP nie może
potwierdzić, że rozmiar urządzenia blokowego został skonfigurowany zgodnie z
żądaniem. Można to obejść wywołując ręcznie polecenie \fBlosetup\fP przed
wywołaniem polecenia \fBmount\fP już ze skonfigurowanym urządzeniem blokowym.
.SH HISTORIA
Polecenie \fBmount\fP pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.
.SH AUTORZY
.nf
Karel Zak <kzak@redhat.com>
.fi
.SH DOSTĘPNOŚĆ
Polecenie mount jest częścią pakietu util\-linux i jest dostępne pod adresem
ftp://ftp.kernel.org/pub/linux/utils/util\-linux/.
.SH TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są:
Przemek Borys (PTM) <pborys@dione.ids.pl>,
Robert Luberda (PTM) <robert@debian.org>,
Andrzej M. Krzysztofowicz (PTM) <ankry@green.mf.pg.gda.pl>
i
Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.
.PP
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją \fB 2.28.2 \fPoryginału.