.\" {PTM/WK/2000-VI}
.TH MAWK 1  "22 grudnia 1994" "wersja 1.2" "POLECENIA UŻYTKOWNIKA"
.\" strings
.ds ex \fIwyraż\fR
.SH NAZWA
mawk \- język wyszukiwania wzorców i przetwarzania tekstu
.SH SKŁADNIA
.TP 6
.B mawk
.RB [ -W
.IR opcja ]
.RB [ -F
.IR wartość ]
.RB [ -v
.IR zmn\fB=\fPwartość ]
.br
.RB [ \-\- "] 'tekst programu'"
.RI [ plik ...]
.TP
.B mawk
.RB [ -W
.IR opcja ]
.RB [ -F
.IR wartość ]
.RB [ -v
.IR zmn\fB=\fPwartość ]
.br
.RB [ -f
.IR plik-programu ]
.RB [ \-\- ]
.RI [ plik ...]
.SH OPIS
\fI Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!\fP
.PP
.B mawk
jest interpreterem języka programowania AWK. Język AWK jest użyteczny
w działaniach na plikach danych, wyszukiwaniu i przetwarzaniu tekstu oraz
tworzeniu prototypów i eksperymentowaniu z algorytmami.
.B mawk
implementuje język AWK, jak go zdefiniowali Aho, Kernighan i Weinberger
w książce
.IR "The AWK Programming Language" ,
Addison-Wesley Publishing, 1988 (dalej wzmiankowanej jako książka AWK).
.B mawk
jest zgodny z definicją języka AWK ze standardu Posix 1003.2
(propozycja 11.3), zawierającą nowe cechy nie opisane w książce AWK.
Dodatkowo
.B mawk
zawiera nieco rozszerzeń.
.PP
Program AWK jest sekwencją par \fIwzorzec {akcja}\fP i definicji funkcji.
Krótkie programy wprowadzane są w wierszu poleceń, zwykle ujęte w ' ', by
uniknąć interpretacji ich składowych przez powłokę.
Dłuższe programy mogą być czytane z pliku przy pomocy opcji \fB-f\fP.
dane wejściowe odczytywane  są z listy plików z wiersza poleceń lub
ze standardowego wejścia, gdy lista ta jest pusta.
Wejście rozbijane jest na rekordy określone według zmiennej opisującej
separator rekordów, \fBRS\fP (record separator). Początkowo
\fBRS\fP="\en"
a rekordy są tożsame z wierszami. Każdy z rekordów porównywany jest z każdym
ze
.IR wzorców ,
a jeśli pasuje, wykonywany jest tekst programu dla
.IR "{akcji}" .
.SH OPCJE
.TP \w'\-\fBW'u+\w'\fRsprintf=\fInum\fR'u+2n
\fB\-F \fIwartość
ustawia separator pól, \fBFS\fP, na
.IR wartość .
.TP
\fB\-f \fIplik
Tekst programu jest czytany z \fIpliku\fP zamiast z wiersza poleceń.
Dopuszcza się wielokrotne użycie opcji
.BR \-f .
.TP
\fB\-v \fIzmn\fB=\fPwartość
przypisuje
.I wartość
zmiennej programu
.IR zmn .
.TP
.B \-\|\-
wskazuje jednoznaczny koniec opcji.
.PP
Powyższe opcje będą dostępne w każdej zgodnej z Posix implementacji AWK.
Opcje specyficzne dla danej implementacji poprzedzane są przez
.BR \-W .
.B mawk
udostępnia sześć takich rozszerzeń:
.TP \w'\-\fBW'u+\w'\fRsprintf=\fInum\fR'u+2n
.B \-W version
.B mawk
wypisuje swą wersję i prawa autorskie na stdout (standardowym wyjściu), zaś
wkompilowane ograniczenia na stderr (standardowym wyjściu błędów).
Kończy pracę z kodem 0.
.TP
.B \-W dump
wypisuje na stdout asembleropodobny listing wewnętrznej
reprezentacji programu i kończy pracę z kodem 0 (przy pomyślnej kompilacji).
.TP
.B \-W interactive
ustawia niebuforowane zapisy na stdout i buforowane wierszami odczyty
z stdin (standardowego wejścia). Rekordy z stdin są wierszami niezależnie
od wartości
.BR RS .
.TP
.B \-W exec \fIplik
Tekst programu czytany jest z
.I pliku
i jest to ostatnia opcja. Przydatne na systemach obsługujących konwencję
"liczb magicznych"
.B #!
dla skryptów wykonywalnych.
.TP
.B \-W sprintf=\fInum
ustawia rozmiar bufora wewnętrznego sprintf
na
.I num
bajtów. Częstsze niż sporadyczne stosowanie tej opcji wskazuje, że
.B mawk
powinien zostać zrekompilowany.
.TP
.B \-W posix_space
wymusza na
.BR mawk ,
by nie uważał '\en' za odstęp.
.PP
Rozpoznawane są krótkie postacie
.BR \-W [ vdiesp ],
zaś w niektórych systemach \fB\-We\fP jest obowiązkowe dla uniknięcia
ograniczeń długości wiersza poleceń.
.SH "JĘZYK AWK"
.SS "1. Struktura programu"
Program w języku AWK jest składa się z sekwencji par
.I "wzorzec {akcja}"
i definicji funkcji użytkownika.
.PP
Wzorcem może być:
.nf
.RS
.B BEGIN
.B END
.I wyrażenie
.IB wyrażenie ", " wyrażenie
.sp
.RE
.fi
Można pominąc jeden z elementów z pary \fIwzorzec {akcja}\fP, ale nie oba.
Jeżeli pominięto
.IR {akcję} ,
to jest nią domniemane \fB{ print }\fP.
Jeżeli pominięto
.IR wzorzec ,
to jest on niejawnie dopasowany.
Wzorce
.B BEGIN
i
.B END
wymagają akcji.
.PP
Instrukcje zakończone są znakami nowej linii, średnikami
lub oboma tymi znakami.
Grupy instrukcji, jak akcje czy ciała pętli, łączone są w bloki
za pośrednictwem \fB{ ... }\fP, jak w C.
Ostatnia instrukcja w bloku nie wymaga znaku kończącego.
Puste wiersza nie mają znaczenia; pusta instrukcja zakończona jest
średnikiem. Długie instrukcje można kontynuować przy pomocy odwrotnego
ukośnika \fB\e\fP.
Instrukcję można podzielić między wiersze bez użycia odwrotnego ukośnika
po przecinku, nawiasie otwierającym, &&, ||,
.BR do ,
.BR else  ,
nawiasie zamykającym instrukcji
.BR if ,
.B while
lub
.B for
oraz nawiasie zamykającym definicji funkcji.
Komentarze zaczynają się od \fB#\fP i rozciągają się do aż końca wiersza,
choć go nie obejmują.
.PP
Poniższe instrukcje sterują przepływem programu wewnątrz bloków.
.RS
.PP
.B if
( \*(ex )
.I instrukcja
.PP
.B if
( \*(ex )
.I instrukcja
.B else
.I instrukcja
.PP
.B while
( \*(ex )
.I instrukcja
.PP
.B do
.I instrukcja
.B while
( \*(ex )
.PP
.B for
(
\fIwyr_opc\fR ;
\fIwyr_opc\fR ;
\fIwyr_opc\fR
)
.I instrukcja
.PP
.B for
( \fIzmn \fBin \fItablica\fR )
.I instrukcja
.PP
.B continue
.PP
.B break
.RE
.\"
.SS "2. Typy danych, konwersja i porównywanie"
Istnieją dwa podstawowe typy danych, numeryczny i łańcuch znakowy.
Stałe liczbowe mogą być całkowite, jak \-2, dziesiętne jak 1.08,
lub podane w notacji naukowej jak \-1.1e4 czy .28E\-3. Wszystkie liczby
są reprezentowane wewnętrznie w arytmetyce zmiennoprzecinkowej. Wszystkie
obliczenia również są zmiennoprzecinkowe.
Tak więc, na przykład, wyrażenie
0.2e2 == 20
jest prawdą. Prawda reprezentowana jest jako 1.0.
.PP
Stałe łańcuchowe ujęte są w cudzysłowy.
.sp
.ce
"To jest łańcuch ze znakiem nowej linii na końcu.\en"
.sp
Łańcuchy znakowe mogą być kontynuowane w kolejnych wierszach dzięki
poprzedzeniu znaku nowej linii odwrotnym ukośnikiem (\e).
Rozpoznawane są następujące sekwencje specjalne:
.nf
.sp
    \e\e        \e
    \e"        "
    \ea        dzwonek, ascii 7
    \eb        backspace, ascii 8
    \et        tabulacja, ascii 9
    \en        znak nowej linii, newline , ascii 10
    \ev        tabulacja pionowa, ascii 11
    \ef        wysuw strony, formfeed, ascii 12
    \er        powrót karetki, carriage return, ascii 13
    \eddd      1, 2 lub 3 cyfry ósemkowe dla ascii ddd
    \exhh      1 lub 2 cyfry szesnastkowe dla ascii hh
.sp
.fi
Jeżeli odwrotnym ukośnikiem zostanie poprzedzony inny znak, np. \ec, wynikiem
będzie sekwencja źródłowa: \ec, tzn.
.B mawk
zignoruje specjalne właściwości odwrotnego ukośnika.
.PP
Naprawdę istnieją trzy podstawowe typy danych; trzecim jest
.IR "liczba i łańcuch" ,
posiadający równocześnie wartość liczbową i wartość łańcuchową.
Zmienne definiowane przez użytkownika pojawiają się przy pierwszym
ich użyciu i są inicjowane na
.IR null ,
typu "liczba i łańcuch",
mające wartość numeryczną 0 a łańcuchową "".
Nietrywialne dane typu liczbowo-łańcuchowego pochodzą z wejścia
i zwykle przechowywane są w polach (zobacz sekcja 4).
.PP
Typ wyrażenia określany jest przez jego kontekst. W razie potrzeby wykonywana
jest automatyczna konwersja typów. Na przykład, wyznaczenie wartości
instrukcji
.nf
.sp
	y = x + 2  ;  z = x  "hello"
.sp
.fi
Wartość przechowywana w zmiennej y otrzyma typ numeryczny.
Jeżeli x nie jest numeryczne, to wartość odczytana z x zostanie
skonwertowana na liczbę przed dodaniem do 2 i zachowaniem w y.
Wartość przechowywana w zmiennej z będzie typu łańcuchowego: wartość x
zostanie przekształcona na łańcuch, jeśli będzie to niezbędne, i złączona
z "hello". Oczywiście, wartość i typ przechowywane w x nie zmieniają się
w żadnej z tych konwersji.
Wyrażenie łańcuchowe przekształcane jest na numeryczne przy zastosowaniu
najdłuższego swego przedrostka numerycznego jak w
.IR atof (3).
Wyrażenie numeryczne konwertowane jest na łańcuch poprzez zastąpienie
.I wyraż
przez
.BR sprintf(CONVFMT ,
.IR wyraż ),
chyba że
.I wyraż
może być reprezentowane w danym komputerze jako dokładna liczba całkowita,
wówczas przekształcane jest na \fBsprintf\fR("%d", \*(ex).
.B Sprintf()
jest funkcją wbudowaną AWK, dublującą działanie
.IR sprintf (3),
zaś
.B CONVFMT
jest wbudowaną zmienną używaną do wewnętrznej konwersji z liczby na łańcuch
i inicjowaną na "%.6g".
Można wymusić jawną konwersję typów:
\*(ex ""
jest łańcuchowe, a
\*(ex+0
jest numeryczne.
.PP
Przy wyliczaniu,
\fIwyraż1\fP \fBop-rel\fP \fIwyraż2\fP,
jeżeli oba operandy są numeryczne lub numeryczno-łańcuchowe, to
porównywanie jest numeryczne; jeżeli oba operandy są łańcuchami to
porównywanie jest łańcuchowe; jeśli jeden z operandów jest łańcuchem, to
operand nie-łańcuchowy jest przekształcany i porównywanie jest łańcuchowe.
Wynik jest numeryczny, 1 lub 0.
.PP
W kontekstach logicznych, jak
\fBif\fP ( \*(ex ) \fIinstrukcja\fP,
wartością wyrażenia łańcuchowego jest prawda wtedy i tylko wtedy, gdy
nie jest ono łańcuchem pustym ""; wyrażeń liczbowych wtedy i tylko wtedy
gdy nie są numerycznie zerem.
.\"
.SS "3. Wyrażenia regularne"
W języku AWK rekordy, pola i łańcuchy są często sprawdzane na dopasowanie
do
.IR "wyrażenia regularnego" .
Wyrażenia regularne umieszczone są między ukośnikami, a
.nf
.sp
	\*(ex ~ /\fIr\fR/
.sp
.fi
jest wyrażeniem AWK o wartości 1 jeśli \*(ex "pasuje do"
.IR r ,
co oznacza, że pewien podłańcuch \*(ex jest w zestawie łańcuchów
zdefiniowanych przez
.IR r .
Jeśli nie występuje dopasowanie, to wyrażenie otrzymuje wartość 0;
zastąpienie \fB~\fP operatorem "nie pasuje", \fB!~\fP, odwraca znaczenia.
Pary wzorzec-akcja
.nf
.sp
        /\fIr\fR/ { \fIakcja\fR }   i\
   \fB$0\fR ~ /\fIr\fR/ { \fIakcja\fR }
.sp
.fi
są takie same,
zaś dla każdego rekordu wejściowego pasującego do
.IR r
wykonywana jest
.IR akcja .
Faktycznie, /\fIr\fR/ jest wyrażeniem AWK równoważnym (\fB$0\fR ~ /\fIr\fR/)
wszędzie z wyjątkiem wystąpienia po prawej stronie operatora dopasowania
lub przekazywania do funkcji wbudowanej oczekującej jako argumentu wyrażenia
regularnego.
.PP
AWK stosuje rozszerzone wyrażenia regularne jak
.BR egrep (1).
Metaznakami wyrażeń regularnych, tj. znakami o specjalnym znaczeniu
w wyrażeniach regularnych są
.nf
.sp
	\ ^ $ . [ ] | ( ) * + ?
.sp
.fi
Wyrażenia regularne konstruowane są ze znaków jak niżej:
.RS
.TP \w'[^c\d1\uc\d2\uc\d3\u...]'u+1n
\fIc\fR
dopasowuje dowolny znak nie będący metaznakiem
.IR c .
.TP
\fB\e\fIc
dopasowuje znak zdefiniowany przez tę samą sekwencję specjalną używaną
w stałych łańcuchowych lub dosłowny znak
.I c
jeśli
\e\fIc
nie jest sekwencją specjalną.
.TP
\fB\&\.
dopasowuje dowolny znak (łącznie ze znakiem nowej linii).
.TP
\fB^
dopasowuje początek łańcucha.
.TP
\fB$
dopasowuje koniec łańcucha.
.TP
\fB[\fIc\d1\uc\d2\uc\d3\u\fR...\fB]
dopasowuje dowolny znak z klasy \fIc\d1\uc\d2\uc\d3\u\fP... .
Zakres znaków oznaczany jest przez \fIc\d1\u\fP\fB\-\fP\fIc\d2\u\fP
wewnątrz klasy [...].
.TP
\fB[^\fIc\d1\uc\d2\uc\d3\u\fR...\fB]
dopasowuje dowolny znak nie należący do klasy \fIc\d1\uc\d2\uc\d3\u\fP...
.RE
.sp
Wyrażenia regularne konstruowane są z innych wyrażeń regularnych
w następujący sposób:
.RS
.TP \w'[^c\d1\uc\d2\uc\d3\u...]'u+1n
\fIr\d1\u\fIr\d2\u
dopasowuje \fIr\d1\u\fP, bezpośrednio po którym następuje \fIr\d2\u\fP
(konkatenacja).
.TP
\fIr\d1\u \fB| \fIr\d2\u
dopasowuje \fIr\d1\u\fP lub \fIr\d2\u\fP (alternatywa).
.TP
\fIr\fB*
dopasowuje zero lub więcej wystąpień \fIr\fP .
.TP
\fIr\fB+
dopasowuje jedno lub więcej \fIr\fP.
.TP
\fIr\fB?
dopasowuje zero lub jedno \fIr\fP.
.TP
\fB(\fIr\fB)
dopasowuje \fIr\fP, umożliwiając grupowanie.
.RE
.sp
Operatory według rosnącego priorytetu: alternatywa, konkatenacja
(złączenie) i operatory jednoargumentowe (*, + lub ?).
.PP
Na przykład,
.nf
.sp
    /^[_a\-zA-Z][_a\-zA\-Z0\-9]*$/  i
    /^[\-+]?([0\-9]+\e\|.?|\e\|.[0\-9])[0\-9]*([eE][\-+]?[0\-9]+)?$/
.sp
.fi
dopasowują odpowiednio identyfikatory AWK i stałe liczbowe AWK.
Zauważ, że kropka \fB.\fP musi być chroniona odwrotnym ukośnikiem, by została
rozpoznana jako kropka dziesiętna, a nie dopasowanie dowolnego znaku,
a metaznaki wewnątrz klas znaków tracą swe specjalne znaczenie.
.PP
Po prawej stronie operatorów ~ lub !~ może zostać użyte dowolne wyrażenie.
Podobnie, dowolne wyrażenie można przekazać do funkcji wbudowanej oczekującej
wyrażenia regularnego.
W razie potrzeby zostanie ono przekształcone na łańcuch, a następnie
zinterpretowane jako wyrażenie regularne. Na przykład,
.nf
.sp
	BEGIN { identifier = "[_a\-zA\-Z][_a\-zA\-Z0\-9]*" }

	$0 ~ "^" identifier
.sp
.fi
wypisuje wszystkie wiersze zaczynające się od jakiegoś identyfikatora AWK.
.PP
.B mawk
rozpoznaje puste wyrażenie regularne, //\|, dopasowujące łańcuch pusty.
Zatem pasuje do niego dowolny łańcuch na początku, końcu i pomiędzy dowolnym
znakiem. Na przykład,
.nf
.sp
	echo  abc | mawk '{ gsub(//, "X") ; print }'
	XaXbXcX
.sp
.fi
.\"
.SS "4. Rekordy i pola"
Rekordy czytane są po jednym na raz, i przechowywane w zmiennej
.BR $0 .
Rekord rozbijany jest na
.IR pola ,
przechowywane w
.BR $1 ,
.BR $2 ", ...,"
.BR $NF .
Wbudowana zmienna
.B NF
ustawiana jest na liczbę pól, a
.B NR
i
.B FNR
są zwiększane o 1.
Pola powyżej
.B $NF
ustawiane są na "".
.PP
Przypisanie do
.B $0
powoduje, że pola i
.B NF
są obliczane ponownie.
Przypisanie do
.B NF
lub do pola
powoduje, że
.B $0
jest ponownie tworzone przez złączenie kolejnych pól separowanych przez
.BR OFS .
Przypisanie do pola o indeksie większym od
.BR NF ,
powiększa
.B NF
i powoduje ponowne utworzenie
.BR $0 .
.PP
Dane wejściowe przechowywane w polach są łańcuchami, chyba że całe pole
ma postać numeryczną a wówczas typ jest liczbowo-łańcuchowy.
Na przykład,
.sp
.nf
	echo 24 24E |
	mawk '{ print($1>100, $1>"100", $2>100, $2>"100") }'
	0 1 1 1
.fi
.sp
.B $0
i
.B $2
są łańcuchami a
.B $1
jest liczbowo-łańcuchowe. Pierwsze porównanie jest numeryczne, drugie
łańcuchowe, trzecie łańcuchowe (100 jest konwertowane na "100"),
i ostatnie łańcuchowe.
.\"
.SS "5. Wyrażenia i operatory"
.PP
Składnia wyrażeń jest podobna jak w C. Wyrażeniami pierwotnymi są stałe
liczbowe, stałe łańcuchowe, zmienne, pola, tablice i wywołania funkcji.
Identyfikator zmiennej, tablicy bądź funkcji może być ciągiem liter, cyfr
i znaków podkreślenia, nie rozpoczynającym się od cyfry.
Zmienne nie są deklarowane; zaistnieją przy pierwszym do nich odwołaniu,
a inicjowane są na
.IR null .
.PP
Nowe wyrażenia tworzone są z użyciem poniższych, podanych w kolejności
rosnącego priorytetu, operatorów:
.PP
.RS
.nf
.vs +2p  \"  open up a little
\fIprzypisanie\fR                =  +=  \-=  *=  /=  %=  ^=
\fIwarunkowe\fR                 ?  :
\fIlogiczne or\fR               ||
\fIlogiczne and\fR              &&
\fIprzynależność do tablicy\fR  \fBin
\fIdopasowanie\fR               ~   !~
\fIrelacyjne\fR                 <  >   <=  >=  ==  !=
\fIkonkatenacja\fR              (bez specjalnego operatora)
\fIdodawanie/odejmowanie\fR     +  \-
\fImnożenie/dzielenie\fR        *  /  %
\fIjednoargumentowe\fR          +  \-
\fIlogiczne not\fR              !
\fIpotęgowanie\fR               ^
\fIinkrementacja/dekr.\fR       ++ \-\|\- (zarówno post jak i pre)
\fIpole\fR                      $
.vs
.RE
.PP
.fi
Przypisanie, operatory warunkowe i potęgowanie wiążą od prawej do lewej;
pozostałe  od lewej do prawej. Każde wyrażenie może być umieszczone
w nawiasach.
.\"
.SS "6. Tablice"
.ds ae \fItablica\fR[\fIwyraż\fR]
Awk obsługuje tablice jednowymiarowe. Elementy tablic wskazuje się jako \*(ae.
.I Wyraż
jest przekształcane wewnętrznie na typ łańcuchowy, więc, na przykład,
A[1] i A["1"] są tym samym elementem, a faktycznym indeksem jest "1".
Tablice indeksowane łańcuchami zwane są tablicami asocjacyjnymi (tablicami
przyporządkowującymi).
Pierwotnie tablica jest pusta; elementy zaistnieją przy pierwszym do nich
odwołaniu.
Wyrażenie
\fIwyraż\fB in\fI tablica\fR
daje w wyniku 1 jeżeli istnieje \*(ae, w przeciwnym razie 0.
.PP
Istnieje postać instrukcji
.B for
wykonująca pętlę po wszystkich indeksach tablicy.
.nf
.sp
        \fBfor\fR ( \fIzmn\fB in \fItablica \fR) \fIinstrukcja\fR
.sp
.fi
ustawia
.I zmn
na każdy z indeksów
.I tablicy
i wykonuje
.IR instrukcję .
Kolejność, w jakiej
.I zmn
przechodzi przez indeksy
.I tablicy
nie jest zdefiniowana.
.PP
Instrukcja
.B delete
\*(ae,
powoduje usunięcie
\*(ae.
.B mawk
obsługuje rozszerzenie,
.B delete
.IR tablica ,
które usuwa wszystkie elementy
.IR tablicy .
.PP
Tablice wielowymiarowe tworzone są sztucznie przez konkatenację
z zastosowaniem wbudowanej zmiennej
.BR SUBSEP .
\fItablica\fB[\fIwyraż\d1\u\fB,\fIwyraż\d2\u\fB]\fR
jest równoważnikiem
\fItablica\fB[\fIwyraż\d1\u \fBSUBSEP \fIwyraż\d2\u\fB]\fR.
Sprawdzanie elementu tablicy wielowymiarowej używa indeksu w nawiasach,
jak w
.sp
.nf
	if ( (i, j) in A )  print A[i, j]
.fi
.sp
.\"
.SS "7. Zmienne wbudowane"
.PP
Poniższe zmienne są zmiennymi wbudowanymi. Są one inicjowane przed wykonaniem
programu.
.RS
.TP \w'FILENAME'u+2n
.B ARGC
liczba argumentów wiersza poleceń.
.TP
.B ARGV
tablica argumentów wiersza poleceń, 0..ARGC-1.
.TP
.B CONVFMT
format do wewnętrznej konwersji liczb na łańcuchy, początkowo = "%.6g".
.TP
.B ENVIRON
tablica zaindeksowana zmiennymi środowiska. Łańcuch środowiska,
\fIzmn=wartość\fR przechowywany jest jako
.BI ENVIRON[ zmn "] ="
.IR wartość .
.TP
.B FILENAME
nazwa bieżącego pliku wejściowego.
.TP
.B FNR
numer bieżącego rekordu w
.BR FILENAME .
.TP
.B FS
dzieli rekordy na pola jako wyrażenie regularne.
.TP
.B NF
liczba pól bieżącego rekordu.
.TP
.B NR
numer bieżącego rekordu w całkowitym strumieniu wejściowym.
.TP
.B OFMT
format do wydruku liczb; początkowo = "%.6g".
.TP
.B OFS
wstawiane pomiędzy polami w wyjściu, początkowo = " ".
.TP
.B ORS
kończy każdy z rekordów wyjściowych, początkowo = "\en".
.TP
.B RLENGTH
długość ustawiona przez ostatnie wywołanie wbudowanej funkcji
.BR match() .
.TP
.B RS
separator rekordów wejściowych, początkowo = "\en".
.TP
.B  RSTART
indeks ustawiony przez ostatnie wywołanie
.BR match() .
.TP
.B SUBSEP
używany do budowy indeksów tablic wielowymiarowych, początkowo = "\e034".
.RE
.\"
.SS "8. Funkcje wbudowane"
Funkcje łańcuchowe
.RS
.TP
.RI \fBgsub\fP( r , s , t ")  \fBgsub\fP(" r , s )
Zastępowanie globalne (global substitution), każde dopasowanie wyrażenia
regularnego
.I r
w zmiennej
.I t
zastępowane jest łańcuchem
.IR s .
Zwracana jest liczba wykonanych zastąpień.
Jeżeli pominięto
.IR t ,
to używane jest
.BR $0 .
Znak \fB&\fP w łańcuchu zastępującym
.I s
zastępowany jest dopasowanym podłańcuchem łańcucha
.IR t .
\fB\e&\fP oraz \fB\e\e\fP dają, odpowiednio, dosłowne \fB&\fP i \fB\e\fP
w łańcuchu zastępującym.
.TP
.RI \fBindex\fP( s , t )
Jeżeli
.I t
jest podłańcuchem
.IR s ,
to zwracana jest pozycja, na której rozpoczyna się
.IR t ,
w przeciwnym razie zwracane jest 0.
Pierwszy znak
.I s
jest na pozycji 1.
.TP
.RI \fBlength\fP( s )
Zwraca długość łańcucha
.IR s .
.TP
.RI \fBmatch\fP( s , r )
Zwraca indeks pierwszego najdłuższego dopasowania wyrażenia regularnego
.I r
w łańcuchu
.IR s .
Zwraca 0 jeśli nie występuje dopasowanie.
Jako skutek uboczny, następuje ustawienie
.B RSTART
na zwracaną wartość.
.B RLENGTH
ustawiane jest na długość dopasowania lub \-1 jeśli brak dopasowania.
Jeżeli dopasowano łańcuch pusty, to
.B RLENGTH
ustawiane jest na 0, a zwracane jest 1 jeśli dopasowanie było na początku,
zaś length(\fIs\fR)+1, gdy na końcu łańcucha.
.TP
.RI \fBsplit\fP( s , A , r ")  \fBsplit\fP(" s , A )
Łańcuch
.I s
rozbijany jest na pola przez wyrażenie regularne
.I  r
a pola wpisywane są do tablicy
.IR A .
Zwracana jest liczba pól. Szczegóły w sekcji 11 poniżej.
Jeżeli pominięto
.IR r ,
używane jest
.BR FS .
.TP
.RI \fBsprintf\fP( format , lista-wyraż )
Zwraca łańcuch utworzony z
.I listy-wyrażeń
zgodnie z
.IR formatem .
Zobacz opis printf() poniżej.
.TP
.RI \fBsub\fP( r , s , t ")  \fBsub\fP(" r , s )
Pojedyncze zastąpienie. Takie samo, jak gsub(), z wyjątkiem tego, że
wykonywane jest co najwyżej jedno zastąpienie.
.TP
.RI \fBsubstr\fP( s , i , n ")  \fBsubstr\fP(" s , i )
Zwraca podłańcuch łańcucha
.IR s ,
poczynając od indeksu
.IR i ,
o długości
.IR n .
Jeśli pominięto
.IR n ,
zwracana jest końcówka
.IR s ,
poczynając od pozycji
.IR i .
.TP
.RI \fBtolower\fP( s )
Zwraca kopię
.I s
ze wszystkimi dużymi literami przekształconymi na małe.
.TP
.RI \fBtoupper\fP( s )
Zwraca kopię
.I s
ze wszystkimi małymi literami przekształconymi na duże.
.RE
.PP
Funkcje arytmetyczne
.RS
.PP
.nf
\fBatan2\fR(\fIy\fR,\fIx\fR)     arcus tangens z \fIy\fR/\fIx\fR pomiędzy \-PI i PI.
.PP
\fBcos\fR(\fIx\fR)         funkcja cosinus, \fIx\fR w radianach.
.PP
\fBexp\fR(\fIx\fR)         funkcja wykładnicza.
.PP
\fBint\fR(\fIx\fR)         zwraca \fIx\fR obcięte w stronę zera.
.PP
\fBlog\fR(\fIx\fR)         logarytm naturalny.
.PP
\fBrand\fR()         zwraca liczbę losową między zero a jeden.
.PP
\fBsin\fR(\fIx\fR)         funkcja sinus, \fIx\fR w radianach.
.TP
\fBsqrt\fR(\fIx\fR)        zwraca pierwiastek kwadratowy z \fIx\fR.
.fi
.TP
.RI \fBsrand\fP( wyraż ")  \fBsrand\fP()"
Inicjuje ziarenko generatora liczb losowych, używając zegara jeśli pominięto
.IR wyraż ,
i zwraca wartość poprzedniego ziarenka losowego.
.B mawk
inicjuje generator liczb losowych według zegara przy uruchomieniu,
więc nie ma faktycznej potrzeby wywoływania srand(). Srand(\fIwyraż\fR)
przydaje się do powtarzania ciągów pseudolosowych.
.RE
.\"
.SS "9. Wejście i wyjście"
Istnieją dwie instrukcje wyjścia:
.B print
i
.BR printf .
.RS
.TP
.B print
zapisuje na standardowe wyjście
.BR "$0  ORS" .
.TP
\fBprint\fP \fIwyraż\d1\u\fR, \fIwyraż\d2\u\fR, ..., \fIwyraż\dn\u
zapisuje na standardowe wyjście
\fIwyraż\d1\u \fBOFS \fIwyraż\d2\u \fBOFS\fR ... \fIwyraż\dn\u
.BR ORS .
Wyrażenia numeryczne są konwertowane na łańcuchy zgodnie z
.BR OFMT .
.TP
\fBprintf \fIformat\fR, \fIlista-wyraż
powiela funkcję biblioteczną printf z C, pisząc na standardowe wyjście.
Rozpoznawany jest komplet specyfikacji formatów z ANSI C z konwersjami
%c, %d, %e, %E, %f, %g, %G, %i, %o, %s, %u, %x, %X i %%,
oraz kwalifikatorami konwersji h i l.
.RE
.PP
Lista argumentów print lub printf może być opcjonalnie ujęta w nawiasy.
Print formatuje liczby przy pomocy
.B OFMT
lub "%d" dla dokładnie całkowitych.
"%c" z argumentem numerycznym wypisuje odpowiedni znak 8-bitowy, z argumentem
łańcuchowym wypisuje pierwszy znak łańcucha.
Wyjście print i printf można przekierować do pliku lub polecenia dołączając
.B >
.IR plik ,
.B >>
.I plik
lub
.B |
.I polecenie
na końcu instrukcji drukowania.
Przekierowanie otwiera
.I plik
lub
.I polecenie
tylko raz, kolejne przekierowania dołączane są do już otwartego strumienia.
Zgodnie z konwencją,
.B mawk
łączy nazwę pliku "/dev/stderr" z stderr, co pozwala na przekierowanie
wyników print i printf na standardowe wyjście diagnostyczne.
.B mawk
wiąże również, odpowiednio, "\-" i "/dev/stdout" z stdin i stdout, co
umożliwia przysyłanie tych strumieni do funkcji.
.PP
Funkcja wejścia
.B getline
ma następujące warianty:
.RS
.TP
.B getline
czyta do
.BR $0 ,
aktualizuje pola,
.BR NF ,
.B  NR
i
.BR FNR .
.TP
.B getline < \fIplik
czyta do
.B $0
z \fIpliku\fP, aktualizuje pola i
.BR NF .
.TP
.B getline \fIzmn
czyta następny rekord do zmiennej
.IR zmn ,
aktualizuje
.B NR
i
.BR FNR .
.TP
.B getline \fIzmn\fP < \fIplik
czyta następny rekord
.I pliku
do zmiennej
.IR zmn .
.TP
\fIpolecenie\fB | getline
przesyła potokiem rekord z
.I polecenia
do
.B $0
i aktualizuje pola i
.BR NF .
.TP
\fIpolecenie\fB | getline \fIzmn
przesyła potokiem rekord z
.I polecenia
do zmiennej
.IR zmn .
.RE
.PP
Getline zwraca 0 na końcu pliku, \-1 przy błędzie, w pozostałych
przypadkach 1.
.PP
Polecenia na końcu potoków wykonywane są przez /bin/sh.
.PP
Funkcja \fBclose\fR(\*(ex) zamyka plik lub potok skojarzony z
.IR wyraż .
Close zwraca 0 jeżeli
.I wyraż
jest otwartym plikiem, kod zakończenia jeśli
.I wyraż
jest poleceniem potoku, a \-1 w pozostałych przypadkach.
Close stosowane jest do ponownego odczytu pliku lub polecenia, upewnienia
się, że drugi koniec potoku wyjściowego jest zakończony lub do zachowania
zasobów plikowych.
.\" conserve file resources.
.PP
Funkcja \fBfflush\fR(\*(ex) wymiata plik wyjściowy lub potok skojarzony z
.IR wyraż .
Fflush zwraca 0 jeśli
.I wyraż
jest otwartym strumieniem wyjściowym, w przeciwnym razie \-1.
Fflush bez argumentu opróżnia stdout.
Fflush z pustym argumentem ("") opróżnia wszystkie otwarte wyjścia.
.PP
Funkcja
\fBsystem\fR(\fIwyraż\fR)
wykorzystuje
/bin/sh
do wykonania
.I wyraż
i zwraca kod zakończenia polecenia
.IR wyraż .
Zmiany tablicy
.B ENVIRON
nie są przekazywane poleceniom wykonywanym przez
.B system
lub potoki.
.SS "10. Funkcje definiowane przez użytkownika"
Funkcja definiowana przez użytkownika ma następującą składnię:
.nf
.sp
    \fBfunction\fI nazwa\fR( \fIargumenty\fR ) { \fIinstrukcje\fR }
.sp
.fi
Ciało funkcji może zawierać instrukcję zwrócenia wartości (return)
.nf
.sp
     \fBreturn\fI opcjonalne-wyraż\fR
.sp
.fi
Instrukcja return nie jest wymagana.
Wywołania funkcji mogą być zagnieżdżane lub rekurencyjne.
Wyrażenia przekazywane są funkcjom przez wartość a tablice przez wskazanie.
Dodatkowe argumenty służą jako zmienne lokalne i są inicjowane na
.IR null .
Na przykład,
.RI csplit( s , A )
wstawia każdy znak
.I s
do tablicy
.I A
i zwraca długość
.IR s .
.nf
.sp
	function csplit(s, A,	n, i)
	{
	  n = length(s)
	  for( i = 1 ; i <= n ; i++ ) A[i] = substr(s, i, 1)
	  return n
	}
.sp
.fi
Wstawienie dodatkowych odstępów pomiędzy przekazywanymi parametrami
a zmiennymi lokalnymi wynika z konwencji.
Do funkcji można odwoływać się przed ich zdefiniowaniem, ale nazwa funkcji
i nawias '(' rozpoczynający listę argumentów muszą się stykać, by uniknąć
pomyłki z konkatenacją.
.\"
.SS "11. Podział łańcuchów, rekordów i plików"
Programy awk używają tego samego algorytmu do rozbicia łańcuchów na tablice
przy pomocy split() i rekordów na pola według
.BR FS .
.B mawk
stosuje zasadniczo ten sam algorytm przy podziale plików na rekordy
według
.BR RS .
.PP
.RI \fBSplit\fP( wyraż , A, sep )
działa następująco:
.RS
.TP
(1)
Jeżeli pominięto
.IR sep ,
to jest on zastępowany przez
.BR FS .
.I Sep
może być wyrażeniem lub wyrażeniem regularnym. Jeżeli jest wyrażeniem typu
nie-łańcuchowego, to jest przekształcane na łańcuch.
.TP
(2)
Jeśli
.I sep
= " " (pojedyncza spacja),
to <ODSTĘP> jest obcinana z początku i końca
.IR wyraż ,
a
.I sep
staje się <ODSTĘPEM>.
.B mawk
definiuje <ODSTĘP> jako wyrażenie regularne
/[\ \et\en]+/.
W przeciwnym wypadku
.I sep
traktowany jest jako wyrażenie regularne, z wyjątkiem tego, że metaznaki
dla łańcucha o długości 1 są ignorowane, np.
split(x, A, "*") i split(x, A, /\e*/) są tym samym.
.TP
(3)
Jeżeli \*(ex nie jest łańcuchem, jest przekształcane na łańcuch.
Jeżeli \*(ex jest wówczas łańcuchem pustym "", to split() zwraca 0
a
.I A
jest ustawiane jako puste.
W przeciwnym razie, wszystkie nienakładające się, niepuste i najdłuższe
dopasowania
.I sep
w
.IR wyraż ,
dzielą
.I wyraż
na pola, które wpisywane są do
.IR A .
Pola są umieszczane w
A[1], A[2], ..., A[n] a split() zwraca n, liczbę pól, równą liczbie dopasowań
plus jeden.
Dane umieszczone w
.I A
wyglądające na numeryczne otrzymują typ liczbowo-łańcuchowy.
.RE
.PP
Podział rekordów na pola działa tak samo, z wyjątkiem tego, iż części
wpisywane są do
.BR $1 ,
\fB$2\fR,...,
.BR $NF .
Jeżeli
.B $0
jest puste,
.B NF
jest ustawiane na 0 a wszystkie
.B $i
na "".
.PP
.B mawk
dzieli pliki na rekordy przy pomocy tego samego algorytmu, ale z tą niewielką
różnicą, iż
.B RS
jest faktycznie ciągiem kończącym a nie separatorem.
(\fBORS\fR też jest faktycznie ciągiem kończącym).
.RS
.PP
Np., jeżeli
.B FS
= ":+" a
.B $0
= "a::b:" , to
.B NF
= 3 a
.B $1
= "a",
.B $2
= "b" i
.B $3
= "", ale
jeżeli zawartością pliku wejściowego jest "a::b:", zaś
.B RS
= ":+", to
istnieją dwa rekordy "a" i "b".
.RE
.PP
.B RS
= " " nie ma specjalnego znaczenia.
.PP
Jeżeli
.B FS
= "", to
.B mawk
rozbija rekord na pojedyncze znaki, i, podobnie
.RI split( s , A ,"")
umieszcza poszczególne znaki
.I s
w
.IR A .
.\"
.SS "12. Rekordy wielowierszowe"
Ponieważ
.B mawk
interpretuje
.B RS
jako wyrażenie regularne, obsługa rekordów wielowierszowych jest łatwa.
Ustawienie
.B RS
= "\en\en+", powoduje, że rekordy rozdzielane są co najmniej jednym pustym
wierszem. Jeżeli
.B FS
= " " (domyślnie), to pojedyncze znaki nowej linii, według zasad <ODSTĘPU>
powyżej, stają się odstępami a pojedyncze znaki nowej linii są separatorami
pól.
.RS
.PP
Na przykład, jeśli w pliku jest "a\ b\enc\en\en",
.B RS
= "\en\en+" a
.B FS
= "\ ", to mamy jeden rekord "a\ b\enc" z trzema polami "a", "b" i "c".
Zmiana
.B FS
= "\en", daje dwa pola "a b" i "c"; zmieniając
.B FS
= "", otrzymujemy jedno pole identyczne jak rekord.
.RE
.PP
Traktowanie wierszy ze spacjami lub tabulacjami jako pustych można uzyskać
ustawiając
.B RS
= "\en([\ \et]*\en)+".
W celu utrzymania zgodności z innymi implementacjami awk, ustawienie
.B RS
= "" daje te same wyniki, co usunięcie pustych wierszy z początku i końca
pliku i określanie rekordów tak, jakby
.B RS
= "\en\en+".
Posix wymaga, by "\en" zawsze separowało rekordy gdy
.B RS
= "" niezależnie od wartości
.BR FS .
.B mawk
nie obsługuje tej konwencji, gdyż zdefiniowanie "\en" jako <ODSTĘPU>
czyni ją zbędną.
.\"
.PP
W większości przypadków zmieniając
.B RS
w celu obsługi rekordów wielowierszowych, stosuje się też zmienione
na "\en\en"
.BR ORS ,
aby na wyjściu zachować odstępy między rekordami.
.\"
.SS "13. Wykonywanie programu"
Ta sekcja opisuje kolejność wykonywania programu.
Po pierwsze,
.B ARGC
ustawiane jest na całkowitą liczbę argumentów wiersza poleceń przekazanych
do fazy wykonania programu.
.B ARGV[0]
ustawiane jest na nazwę interpretera AWK a
\fBARGV[1]\fR ...
.B ARGV[ARGC-1]
przechowuje pozostałe argumenty wiersza poleceń z wyjątkiem opcji
i źródła programu.
Na przykład, dla
.nf
.sp
	mawk  \-f  prog  v=1  A  t=hello  B
.sp
.fi
.B ARGC
= 5 oraz
.B ARGV[0]
= "mawk",
.B ARGV[1]
= "v=1",
.B ARGV[2]
= "A",
.B ARGV[3]
= "t=hello" i
.B ARGV[4]
= "B".
.PP
Następnie wykonywany jest kolejno każdy z bloków
.BR BEGIN .
Jeżeli program składa się wyłącznie z bloków
.BR BEGIN ,
to na tym wykonywanie się kończy, w przeciwnym razie otwierany jest strumień
wejściowy i wykonywanie jest kontynuowane.
Jeżeli
.B ARGC
równa się 1,
strumień wejściowy ustawiany jest na stdin, w przypadku przeciwnym
w poszukiwaniu argumentu plikowego sprawdzane są argumenty wiersza poleceń
.BR ARGV[1]  " ..."
.BR ARGV[ARGC-1] .
.PP
Argumenty wiersza poleceń dzielą się na trzy grupy:
argumenty plikowe, argumenty przypisań i łańcuchy puste "".
Przypisanie ma postać
\fIzmn\fR=\fIłańcuch\fR.
Podczas sprawdzania
.B ARGV[i]
jako możliwego argumentu plikowego, jeśli jest ono puste to jest
pomijane; jeśli jest argumentem typu przypisania, odbywa się przypisanie
wartości zmiennej
.I zmn
a
.B i
zmienia się na następny argument; w pozostałych przypadkach
.B ARGV[i]
jest otwierane jako wejście.
Jeżeli otwarcie nie powiedzie się, wykonywanie programu jest kończone
z kodem 2.
Jeżeli żaden z argumentów wiersza poleceń nie jest argumentem plikowym, to
wejście pochodzi z stdin.
Getline w akcji
.B BEGIN
otwiera wejście.  "\-" jako argument plikowy oznacza stdin.
.PP
Po otwarciu strumienia wejściowego każdy z rekordów wejścia sprawdzany jest
z każdym ze
.IR wzorców ,
a jeśli pasuje, to wykonywana jest
.I akcja
skojarzona z danym wzorcem.
Wzorzec w postaci wyrażenia pasuje jeśli jego wartością logiczną jest prawda
(zobacz koniec sekcji 2).
Wzorzec
.B BEGIN
zestawiany jest przed rozpoczęciem odczytu wejścia,
zaś wzorzec
.B END
po przeczytaniu całego wejścia.
Wzorzec zakresu, \fIwyraż1\fP\fB,\fP\fIwyraż2\fP, dopasowuje
każdy rekord pomiędzy rekordem pasującym do
.I wyraż1
a rekordem pasującym do
.I wyraż2
łącznie z nimi.
.PP
Po napotkaniu końca pliku w strumieniu wejściowym, sprawdzane są pozostałe
argumenty wiersza poleceń w poszukiwaniu kolejnego argumentu plikowego.
Jeśli taki istnieje, to jest otwierany, w przeciwnym wypadku przyjmuje się,
że został dopasowany
.I wzorzec
.B END
i wykonywane są wszystkie
.I akcje
.BR END .
.PP
W rozważanym przykładzie, przypisanie
v=1
ma miejsce po wykonaniu
.I akcji
.BR BEGIN ,
a dana umieszczona w
v
otrzymuje typ liczbowo-łańcuchowy.
Następnie z pliku A jest czytane wejście.
Po końcu pliku A, zmienna
t
jest ustawiana na łańcuch "hello", a B jest otwierany jako wejście.
Po osiągnięciu końca pliku B są wykonywane
.I akcje
wzorca
.BR END .
.PP
Przebieg programu na poziomie
.I wzorzec
.I {akcja}
można zmienić przy pomocy instrukcji
.nf
.sp
     \fBnext
     \fBexit  \fIwyraż-opcjonalne\fR.
.sp
.fi
Instrukcja
.B next
powoduje, że odczyt następnego rekordu wejściowego i ponowne sprawdzanie
wzorców, od pierwszej pary
.I "wzorzec {akcja}"
programu.
Polecenie
.B  exit
powoduje natychmiastowe wykonanie akcji
.B END
lub zakończenie programu, jeśli nie ma takich akcji lub jeżeli
.B exit
wystąpiło w akcji
.BR END .
.I wyraż-opcjonalne
ustawia wartość kodu zakończenia programu, chyba że zostanie ona przesłonięta
przez późniejszy
.B exit
lub ujawniony potem błąd.
.SH PRZYKŁADY
.nf
1. emulacja cat.

     { print }

2. emulacja wc.

     { chars += length($0) + 1  # dodaje jeden dla \en
       words += NF
     }

     END{ print NR, words, chars }

3. zliczanie niepowtarzających się "faktycznych słów".

     BEGIN { FS = "[^A-Za-z]+" }

     { for(i = 1 ; i <= NF ; i++)  word[$i] = "" }

     END { delete word[""]
           for ( i in word )  cnt++
           print cnt
     }

.fi
4. sumowanie drugiego pola każdego rekordu w oparciu
o pierwsze pole.
.nf

     $1 ~ /credit\||\|gain/ { sum += $2 }
     $1 ~ /debit\||\|loss/  { sum \-= $2 }

     END { print sum }

5. sortowanie pliku, porównywanie łańcuchowe

     { line[NR] = $0 "" }  # wymusza typ porównywania: gdyby
                           # jakieś wiersze wyglądały
                           # na numeryczne

     END {  isort(line, NR)
       for(i = 1 ; i <= NR ; i++) print line[i]
     }

     #sortowanie A[1..n] metodą wstawiania
     function isort( A, n,   i, j, hold)
     {
       for( i = 2 ; i <= n ; i++)
       {
         hold = A[j = i]
         while ( A[j\-1] > hold )
         { j\-\|\- ; A[j+1] = A[j] }
         A[j] = hold
       }
       # w razie potrzeby będzie utworzony wartownik A[0] = ""
     }

.fi
.SH "KWESTIE ZGODNOŚCI"
Posix-owa 1003.2 (propozycja 11.3) definicja języka AWK jest AWK opisanym
w książce AWK z kilkoma rozszerzeniami, jakie pojawiły się w nawk
z SystemVR4. Rozszerzeniami tymi są:
.sp
.RS
Nowe funkcje: toupper() i tolower().

Nowe zmienne: ENVIRON[\|] i CONVFMT.

Specyfikacje konwersji w printf() i sprintf() wzięte z ANSI C.

Nowe opcje polecenia:  \-v zmn=wartość, wielokrotne opcje \-f i opcje
charakterystyczne dla implementacji jako argumenty \-W.
.RE
.sp

Posix-owy AWK przetwarza pojedyncze wiersze plików.
.B RS
można zmienić z "\en" na inny pojedynczy znak, ale trudno jest znaleźć
jakieś tego zastosowanie \(em w książce AWK brak odpowiednich przykładów.
Zgodnie z konwencją, \fBRS\fR = "", powoduje, że jeden lub więcej pustych
wierszy rozdziela rekordy, umożliwiając obsługę rekordów wielowierszowych.
Gdy \fBRS\fR = "", "\en" jest zawsze separatorem pól, niezależnie od wartości
.BR FS .
.PP
.BR mawk ,
z kolei,
pozwala by
.B RS
było wyrażeniem regularnym.
Pojawiające się w rekordach "\en" jest traktowane jak odstęp, a
.B FS
zawsze określa pola.
.PP
Pozbycie się paradygmatu operowania pojedynczym wierszem może uprościć
niektóre programy i często poprawić wydajność. Na przykład, zmienieniony
przykład 3 (zobacz powyżej),
.nf
.sp
	BEGIN { RS = "[^A-Za-z]+" }

	{ word[ $0 ] = "" }

	END { delete  word[ "" ]
	  for( i in word )  cnt++
	  print cnt
	}
.sp
.fi
zlicza ilość niepowtarzających się słów przez
traktowanie każdego słowa jako rekordu.
Przy plikach średnich rozmiarów
.B mawk
wykonuje go dwukrotnie szybciej, dzięki uproszczonej pętli wewnętrznej.
.PP
Poniższy program zastępuje każdy z komentarzy w pliku programu C
pojedynczą spacją,
.nf
.sp
	BEGIN {
	  RS = "/\|\e*([^*]\||\|\e*+[^/*])*\e*+/"
                # komentarz jest separatorem rekordów
	  ORS = " "
	  getline  hold
       }

       { print hold ; hold = $0 }

       END { printf "%s" , hold }
.sp
.fi
Buforowanie rekordu jest niezbędne, by uniknąć zakończenia ostatniego
z rekordów spacją.
.PP
W
.B mawk
poniższe wyrażenia są równoważne,
.nf
.sp
	x ~ /a\e+b/    x ~ "a\e+b"     x ~ "a\e\e+b"
.sp
.fi
Powyższe łańcuchy będą analizowane dwukrotnie: raz jako łańcuch i raz jako
wyrażenie regularne. Przy analizie łańcucha
.B mawk
ignoruje stosowanie cytowania odwrotnym ukośnikiem do znaków nie będących
znakami specjalnymi, zatem
.I \ec
interpretuje jako
.IR \ec .
Natomiast książka AWK przychyla się do tego, by
.I \ec
było rozpoznawane jako
.IR c ,
co wymaga podwojonego cytowania metaznaków w łańcuchach.
Posix wprost odmawia zdefiniowania pożądanego zachowania, przez co
pośrednio wymusza na programach muszących działać z różnymi wersjami
awk stosowanie bardziej przenośnego, lecz mniej czytelnego, cytowania
z użyciem podwójnych odwrotnych ukośników.
.PP
Posix-owy AWK nie rozpoznaje "/dev/std{out,err}" ani sekwencji
specjalnej \ex hex w łańcuchach. W przeciwieństwie do ANSI C,
.B mawk
ogranicza liczbę cyfr, jakie mogą występować po \ex do dwóch, gdyż obecna
implementacja obsługuje tylko znaki 8-bitowe.
Wbudowane
.B fflush
pojawiło się po raz pierwszy w ostatnim (1993) awk AT&T wydanym dla netlib,
i nie jest częścią standardu Posix. Całościowe usuwanie tablicy przez
.B delete
.I tablica
nie jest częścią standardu Posix.
.PP
Posix jawnie zostawia niezdefiniowane zachowanie się
.B FS
= "" i wspomina o podziale rekordów na znaki jako
możliwej interpretacji, ale obecnie takie zastosowanie nie jest przenośne
między implementacjami.
.PP
Na koniec, sposób w jaki
.B mawk
obsługuje przypadki wyjątkowe nie opisane w książce AWK ani w propozycji
Posix. Niebezpiecznie jest zakładanie spójności pomiędzy implementacjami
awk, a bezpiecznie przejść do następnej sekcji.
.PP
.RS
substr(s, i, n) zwraca znaki łańcucha s o pozycjach z części wspólnej
przedziału zamkniętego [1, length(s)] i półotwartego [i, i+n).  Gdy
część wspólna jest pusta, zwracany jest łańcuch pusty; zatem
substr("ABC", 1, 0) = "" a substr("ABC", \-4, 6) = "A".
.PP
Każdy łańcuch, nawet pusty, pasuje początkiem do łańcucha pustego, więc
s ~ // i s ~ "", są zawsze równe 1, tak jak match(s, //) i match(s, "").
Ostanie dwa ustawiają
.B RLENGTH
na 0.
.PP
index(s, t) jest zawsze tym samym, co match(s, t1), gdzie t1, to to samo, co
t z cytowanymi metaznakami. Stąd spójność z match wymaga, by index(s, "")
zawsze zwracało 1.
Również warunek: index(s,t) != 0 wtedy i tylko wtedy, gdy t jest podłańcuchem
łańcucha s, wymusza by index("","") = 1.
.PP
Jeżeli getline napotka koniec pliku, getline zmn pozostawia zmienną zmn
bez zmian. Podobnie, w momencie rozpoczęcia akcji
.BR END ,
wartości
.BR $0 ,
pól i
.B NF
pozostają niezmienione od ostatniego rekordu.
.SH ZOBACZ TAKŻE
.BR egrep (1)
.PP
Aho, Kernighan and Weinberger,
.IR "The AWK Programming Language" ,
Addison-Wesley Publishing, 1988, (książka AWK),
definiuje język, rozpoczynając się samouczkiem a dochodząc do wielu
interesujących programów i wchodząc głęboko w kwestie projektowania
i analizy programów istotne przy programowaniu w każdym języku.
.PP
.IR "The GAWK Manual" ,
The Free Software Foundation, 1991, stanowi podręcznik i opis
języka nie usiłujący sięgnąć głębi książki AWK. Zakłada, że
czytelnik może być początkującym programistą. Sekcja poświęcona tablicom
w AWK jest doskonała. Omawia także wymagania stawiane AWK przez Posix.
.SH BŁĘDY
.B mawk
nie obsługuje znaku ascii NUL \e0 w plikach źródłowych czy plikach danych.
Można wypisać NUL przy pomocy printf z %c, a w wejściu
są dopuszczalne wszystkie inne znaki 8-bitowe.
.PP
.B mawk
implementuje printf() i sprintf() przy pomocy funkcji bibliotecznych C,
printf i sprintf, więc pełna zgodność z ANSI wymaga biblioteki ANSI C.
W praktyce oznacza to, że kwalifikator konwersji h może nie być dostępny.
.B mawk
przejmuje też wszystkie błędy czy ograniczenia tych funkcji.
.PP
Twórcy implementacji języka AWK ukazali zgodny brak wyobraźni
w nazywaniu swych programów.
.SH AUTOR
Mike Brennan (brennan@whidbey.com).
.SH "INFORMACJE O TŁUMACZENIU"
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i 
\fImoże nie być aktualne\fR. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem
a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie 
się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
.IP
man \-\-locale=C 1 mawk
.PP
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man \- więcej informacji można znaleźć pod
adresem http://sourceforge.net/projects/manpages\-pl/.